Libro: "Longa noite de pedra" - Celso Emilio Ferreiro

Celso Emilio Ferreiro
LONGA NOITE DE PEDRA

Biblioteca das letras galegas
Editorial Xerais

Año 1962

Longa noite de pedra (1962) é un dos libros claves para entender a nosa literatura cotemporánea, libro emblemático, referencia obrigada de toda unha xeración de autores e lectores. Celso Emilio Ferreiro (Celanova, 1912 – Vigo, 1979) acada nestas páxinas algúns dos seus momentos máis intensos, brillantes, conmovedores.

A eficacia da comunicación poética, a forza da súa palabra, a autenticidade do sentimento e a procura en cada caso da expresión máis directa e sentida para o corazón humano fai destes poemas un valor universal e, ó mesmo tempo, crónica intransferible dun tempo decisivo.

Monólogo do vello traballador

Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.

Mentras o tomo, espero.

Os honorábeles

Eu son honrado.
(Nunca pasei fame).
Ti eres honrado.
(Nunca pasache fame).
Ai, a honradez conxugada
en verbos satisfactorios,
nutridos, lustrosos, fartos.
Ai, a tripuda honradez,
a lealtá do cabalo,
o labourar das formigas,
a virtú dos funcionarios,
a estirpe dos ben nascidos
netos de nobres criados.
-------------------
Pero cando soporto as inxusticias
coma coitelos irtos ao meu paso.
Cando de noite
os meus ollos perfuran os tellados.
Cando o vento me trai unha cantiga
até o sono isolado.
Cando o pan faise estrela
e o medo crava cravos
no latexo sin fin de cada día.
Entón eu xa non son tan honrado.

Cando o tempo se chama economía
e trócase o diñeiro por traballo.
Cando en cada letrina unha sereia
vende ilusiós por cartos
i as máquinas potentes esmigallan
pernas e brazos.
Cando a ialba indecisa chega ao mundo
e vai de frol en frol, e faise pranto,
ou convírtese en lume sin borralla.
Entón ti xa non eres tan honrado

Ti e mais eu

(Non falemos dos bobos
que tódolo adeprenden nos libros.
Non falemos dos parvos
con cara de domingo;
nin dos sapientes memos,
nin dos túzaros listos,
nin do eterno mal gusto
dos probes novos ricos).

Falemos de ti e min
xa que vivimos.

Ti i eu nos ventos
e nos solsticios.
Ti i eu nos bosques
e nos ríos.

Ti i eu, historia
de corpos nidios.

Ti i eu, saudade
de árbores íntimos.

Ti i eu sin tempo
polo tempo imos.

Ti i eu cantando,
chorando e rindo.

Non

Si dixese que si,
que todo está moi ben,
que o mundo está moi bon,
que cada quen é quen...
Conformidá.
Ademiración...
Calar, calar, calar,
e moita precaución.
Si dixese que acaso
as cousas son esí,
porque si,
veleí,
e non lle demos voltas.
(Si aquil está enriba
i aquil outro debaixo
é por culpa da vida.
Si algunhos van de porta en porta
cun saco de cinza ás costas
é porque son unhos docas).
Si dixera que si...
Entón sería o intre
de falar seriamente
da batalla de froles
nas festas do patrón.

Pero non.