THE HOMENS
Entrevista para la revista-magazine DOT
Agosto y Septiembre de 2008
Número 20
Música encendida y electrizante la vuestra ¿De dónde sacáis tanta energía? ¿Es verdad que queréis casi tanto a la fiesta como a vuestra madre?
Somos bos comedores e hai que gastar a enerxía en algo, senón poñeríamonos hiperfanegas; ademais, aburrir á xente que paga por verte tocar debería ser delito. En canto ao das festas, hai moitas ocasións para ir de parranda, e mai non hai máis que unha.
Últimamente han aparecido muchos grupos gallegos que lían una buena sobre el escenario y que se caracterizan por canciones alegres y movidas muchos de ellos con letras en gallego ¿Os habéis puesto de acuerdo? ¿Está de moda?
As cancións alegres nunca pasan de moda, as cancións en galego nunca o estiveron e sospeito que nunca o estarán, e bailar é o deporte máis completo que existe, despois do sexo e o Tour de Francia. A combinación de baile, sexo e ciclismo alpino é a ostia, polo tanto. En todo caso, o noso é natural, non impostado, querémolo pasar ben encima do escenario e non andar a durmir as ovellas cada vez que tocamos por aí.
Se notan vuestras influencias anglosajonas, un poco Beatles incluso. ¿Qué hacéis escuchar a vuestros vecinos?
Supoño que igual que para a maioría dos grupos do mundo as nosas influencias son fundamentalmente anglosaxonas. É a música que escoitamos, así que por algún lado ten que saír. Os Beatles son o grupo máis grande da historia, naturalmente.
¿Son vuestras canciones de coña o sois en el fondo los nuevos reyes de un género musical nuevo "la ironía"?
A verdade é que a maioría das letras de 'Tres' son máis tristes que o carajo e foron escritas nunha época chunga tirando a chunguísima, pero está moi ben que quen as escoita as reciba á súa maneira e encha os espazos en branco, que diría Umberto Eco.
Sacáis edición del cd de lujo para exquisitos, pero lo regaláis en la red a la plebe sin restricciones algo muy de agradecer ¿Qué pasará con la industria musical? ¿Qué postura tomáis ante esta época de crisis y tiempo de sopas?
O certo é que non nos importa demasiado o que lle ocurra á industria, as grandes multis teñen un negocio que non ten case nada que ver coa música. En canto á posición que tomamos, decúbito supino sobre hamaca playera, desde logo.
Vosotros que andáis mucho por el país vecino ¿Cómo lleváis el intercambio gallego-portugués? ¿Son buenos anfitriones?
Desde logo que si; os portugueses teñen salas moi chulas nas que tocar e bandas enormes que por desgraza aquí case non se coñecen, coma os Sizo ou os Green Machine. Nós facemos moito traballo de intercambio con Audiéncia Zero, do Porto, unha xente fantástica que merece a canonización por todo o que están facendo para conectar os grupos dos dous lados do Miño, e todo de maneira totalmente desinteresada.
¿Porqué grabásteis fuera de casa en los "estudios ultramarinos costa brava" con santi y victor garcia?
Santi é unha magnífica persoa, un produtor impresionante e un anfitrión insuperable. Un día, repasando algúns dos discos que máis nos gustan -Charades, Nueva Vulcano, No More Lies, Aina- démonos de conta de que todos os gravara Santi no Ultramarinos, así que alá fomos, e estamos encantados co resultado. Tanto que para o ano xa temos pensado volver, se a nosa situación financeira non se pon aínda máis chunga do que está.
¿Cómo está lo de tocar en salas? Hay quejas de que cada vez somos más para menos sitios. ¿Tiempos pasados siempre fueron mejores?
Tempos pasados sempre foron anteriores. Non sei quen se queixa de que haxa moitos grupos, para nós desde logo canta máis xente haxa facendo música mellor. O das salas vai por sitios, nalgunhas cidades hai máis oferta que noutras (Santiago, nese aspecto, é un puto páramo), pero temos a impresión de que hai moitas máis que nunca, en calquera vila hai polo menos un sitio no que podes tocar. As condicións xa son outra cousa, iso si.
Tenéis letras de cinco líneas, un disco que se escribe en dos folios ¿Tenéis poco que decir o es que sois muy concisos?
As cousas poden dicirse de moitas maneiras, e non fai falta escribir letras quilométricas e cheas de subordinadas para contar algo, ou para non contar nada. A extensión garante nada, e, en todo caso, nós facemos cancións, non novelas nin óperas rock nin listíns telefónicos. Aínda que todo chegará.
Vigo, miércoles 23 de julio de 2008
Samuel Leví
www.myspace.com/samuelevi
http://www.samuellevi.blogspot.com/
0 comentarios:
Publicar un comentario