viernes, octubre 24, 2008

Videojuego: Runaway 2





RUNAWAY 2



¿Lo conocéis? ¿Alguna vez habéis jugado? Se trata de la continuación de Runaway, una aventura gráfica que descubrí hace ya muchos años y que fue reeditada hace poco para deleite y disfrute de los "jugones" del pc.



Las aventuras gráficas siempre me encantaron. Empecé a jugar con 12-13 años en casa de mi hermano Borja y recuerdo que el juego que más nos marcó fue "Sherlock Holmes: El caso de la rosa tatuada". Aquel juego era sencillamente brillante y genial. Te pasabas horas enganchado a las conversaciones, tratando de resolver los enigmas, intentando atinar a saber el siguiente paso a dar,... un juego adelantado a su tiempo. Brutal.



Luego llegó una de las aventuras gráficas más divertidas y famosas, porque hemos sido muchos los que disfrutamos con ella y la recordamos bien: Broken Sword. ¡¡Yo me compré la primera edición!! Tanto el primero como el segundo juego son memorables. Runaway coje un poco el testigo de este juego. Los gráficos están sumamente logrados, los personajes muy bien delimitados, los contantes guiños a la primera parte de la historia se agradecen, tiene montones de coñas en los diálogos, se hace entretenido,... lo cierto es que me gusta mucho.


En esta ocasión, el Runaway 2, introduce ciertas novedades sorprendentes: por una parte la ayuda del calvorota, que te ayuda a que no te atasques demasiado y estés días para conseguir resolver alguna cosa; por otra parte, el final, que sorprende y te deja un poco a medias; luego están los extras que trae el propio juego, como un cuaderno de arte con los bocetos de los dibujos, y el proceso por el que pasan estos dibujos, antes de que los veamos tal y como quedan en el juego, lo que demuestra el genial trabajo que hacen para construir el juego, una verdadera obra de arte. Los extras te incluyen también el resumen de Runaway para quien no jugó.



Péndulo Studios, fueron los encargados de realizar este gran juego. Investigando, ya que su estilo me resultaba familiar, descubrí que el segundo juego que hicieron como empresa, fue el Hollywood Monsters, que en su momento sacó al mercado la tristemente desaparecida Dinamic Multimedia, y que fue la empresa de videojuegos más importante del país gracias al inimitable PC Fútbol, que ya nunca volvió a ser el mismo desde que Dinamic cerrase sus puertas.






Hollywood Monsters es también un muy buen juego, con unos gráficos fantásticos, y que en su momento era de lo mejorcito del mercado, ya no sólo por la caracterización de los escenarios y los personajes, ni por la jugabilidad que presentaba, sino por lo cuidado de su banda sonora y de los narradores del audio. Así que mi más sincera enhorabuena a Péndulo Studios porque me apasiona su trabajo y valoro mucho ese buen gusto que tienen, así como por el cuidado trato que le dan a la imagen y al dibujo. Unos artistas.


Seguiré probando juegos y ya os iré informando más adelante si encuentro algo interesante.


Brian



Gina




miércoles, octubre 22, 2008

Comentario película: "Reflejos"



Valoración: 7'5


¿Por qué le llaman "Reflejos" si el título original de la película en inglés es "Mirrors"? ¿No sería más apropiado llamarle "Espejos"? Nunca he entendido bien a cuento de qué estas traducciones libres de los títulos. ¡¡Por la cara!!


Dejando eso a un lado decir que pasé bastante miedo y me agobié. Partamos de la base de que iba sólo, era la hora golfa, y en la sala apenas había nadie. El dolby souround (que palabrejo más feo) me envolvió de tal manera que a los veinte minutos creía que no podría aguantar ese ritmo durante una hora ni de broma. Tengamos en cuenta que no suelo ir a ver películas de miedo y que me asusto fácil.


Estoy seguro de que la película en la pantalla del pc o en la tele no daría para tanto, pero en el cine está bastante bien. Me faltaron las palomitas, porque es película de palomitas, yo creo. Es una adaptación americana de una original japonesa (como no podía ser de otro modo) y Kiefer Sutherland hace un buen papel. Un trabajo serio y bien presentado que quizás pierde un poco el norte al final, como le suele pasar a este tipo de películas. Primero se presenta el peligro, luego se trata de resolver sabiendo que habrá bajas que se quedarán en el camino, y se acaba solventando o no el tema. Pero es ahí, siempre en el final cuando muchas veces no encajan todas las piezas. En este caso que nos ocupa, tiene un final muy digno, pero sobran pinceladas en escenas sobre dimensionadas.


Volví a casa hablando por el móvil con mi chica totalmente acojonado y al día siguiente ni se me ocurrió afeitarme. Salí de casa sin mirarme al espejo, por si las moscas...


Por cierto, el centro comercial en ruinas está muy chulo, da miedo, pero es realmente bueno como decorado.


Comentario película: "El niño con el pijama de rayas"



Valoración: 8


Varias cosas: el libro debe ser realmente bueno, porque he oído que hay un montón de gente enganchada, y eso tratándose de literatura y a día de hoy, es muy pero que muy raro. Además han hecho la película sobre el libro, lo que añade mayor interés si cabe a este segundo. Todos sabemos que hacer una película basándose en una novela no tiene por qué ser un acierto, es más, las quejas suelen venir por ahí, ya que habitualmente quien ha leído un libro que posteriormente se ha llevado a la gran pantalla, suele acabar decepcionándose con la adaptación. Según me cuenta quien ha podido vivir la experiencia, en este caso, la película logra semejarse mucho a la novela y el acabado está muy logrado, algo meritorio que debemos valorar.


Por otra parte está la temática, el hecho de que se pueda prejuiciar como "otra película de nazis". En cierto modo lo es, versa sobre el nazismo, hay un campo de concentración, hay militares, hay retrógradas ideas puestas en boca de alemanes que nos hacen tiritar, y todo el resto de ingredientes archiconocidos, pero este plato se cocina con un par de detalles que la hacen distinta, y sobre todo, interesante.


El enfoque de los conflictos a través de los niños, es algo llamativo, aunque no novedoso, pues la fantástica "La vida es bella" ya había recurrido a esto, pero no de una forma tan directa. La película nos presenta la situación desde el punto de vista nazi y a través de un niño, que no entiende de ideologías, fronteras, o enemigos. Un niño que quiere explorar y conocer, y que no enjuicia a los demás por su procedencia, lengua, religión, etc.


La película es muy amena, estremecedora en muchos momentos, e interesante. Te abre la mente y te plantea muchas cuestiones, tan simples como las que haría un niño, pero que te ayudan a simplifica las cosas, a hacerlas más auténticas. Es emocionante desde luego.


Quien quiera disfrutar de una buena tarde de cine que no se la pierda. Merece la pena.

Comentario película: "Asesinato justo"


Valoración personal: 7


Buena película. El tándem Al Pacino - Robert de Niro no podía fallar, y una vez más demuestran que son dos actores increíbles, que han entrado por méritos propios en la historia del cine. Esta no será su obra más aclamada, pero desde luego es una buena película, que te mantiene atento durante todo el film, y que a falta de efectos especiales, peleas, disparos, etc. debido a la edad de estos dos veteranos, pues te ofrece intriga, suspense, y cierta dosis de humor y buen rollo que sobrepasa la pantalla. Se ve que se lo han pasado bien haciéndola, que se enfundan el traje de sus personajes sin aparente dificultad, y te encuentras con una película de género policíaco inteligente, bien rodada, y entretenida. Presenta muchos guiños al cine detectivesco y policial de hace años, en un revival de los ochenta. Los dos actores se comen y devoran la película, sin ellos posiblemente el film decaería mucho, pero con estos dos... prepárense para pasar un buen rato.


martes, octubre 21, 2008

Socio del Atlántico Diario - Press Club


PRESS CLUB - ATLANTICO DIARIO



El Atlántico Diario es un periódico con el que siempre he tenido buena relación. Me resultaba entrañable eso de que las oficinas estuviesen en mi barrio - Las Camelias-Traviesas - y que pusiesen otro enfoque al periódico principal de la ciudad, y que ostenta el mayor número de lectores como es el Faro de Vigo. Así que otro punto de vista nunca está de más, en haras de aumentar el debate y ampliar la información sobre, ésta, nuestra ciudad de Vigo.


Han sido muchas las ocasiones en las que he aparecido en sus páginas debido a mi faceta musical, y siempre he tenido muy buena impresión de la gente que trabaja en él, bueno, lo cierto es que en cuanto a medios de comunicación se refiere, siempre he tenido buen trato y palabras de agradecimiento para todos, obviamente para algunos más, porque debo recordar que he colaborado con algunos medios como Radio Vigo, Radio Ecca, o sin ir más lejos, la revista DOT.


Me confieso primero amigo y luego admirador, del que fuese director del periódico y en la actualidad columnista, el señor Orio, cuyo hijo y yo somos íntimos amigos desde hace más de una década. Además de él, Matilde y sus palomas me tienen echado el ojo en más de una ocasión, y el señor Teo Andrés es otro de los periodistas a los que leo con asiduidad.


El otro día en un intercambio de correos informativos entre unos y otros me ofrecieron hacerme suscriptor del periódico, teniendo en cuenta que tengo un comercio y que siempre gusta mantenerse informado mientras matas un rato de espera entre cliente y cliente (cuando esto es posible). Así que atendí a la oferta y por vez primera en mucho tiempo acepté. Con lo reacio que soy a ni tan siquiera detenerme a escuchar las ofertas que te lanzan telefónicamente una y otra vez, en esta ocasión me dejé llevar y acepté sus condiciones, que ahora, diez días después me parecen un absoluto acierto haber aceptado.


Press Club es el servicio que Atlántico Diario da a sus suscriptores. Además de recibir un ejemplar diario en tu domicilio, oficina, o puesto de trabajo, los fines de semana puedes solicitar que te lo envíen a otro lugar, algo que suele ser muy útil. Obviamente hay un descuento en el precio del diario y la cuota viene a ser de 23 €uros al mes, pudiendo pagar de forma mensual o cada seis meses, flexibilidad que siempre se agradece. Para completar el menú, te obsequian con la tarjeta Press Club (que sí, que es otra tarjeta más) pero que te puede proporcionar una pequeña rebaja en alguno de los más de 300 establecimientos que están adscritos. Si todo esto no llega por si sólo a convencerte, luego hay ciertas ventajas para los que tenemos un negocio, como el hecho de que inserten un pequeño anuncio de tu establecimiento durante un mes entero, algo que siempre viene bien.


Pero no acaba acaba aquí la cosa, cada semana dispones de dos entradas para ir a los cines Gran Vía, además de multitud de sorteos para conciertos, teatro, etc. No es que quiera hacerles una campaña de promoción desde aquí, pero estoy realmente encantado con el servicio prestado y con la oferta. Me parece que si lo aprovechas puedes sacarle mucho partido. Felicitarles desde aquí por la campaña que han hecho. Quizás no tanto por los contenidos del diario que de unos años a esta parte (coincidiendo con el cambio de gobierno) sí se les nota extrañamente forofos de personajes de dudosa reputación como es el caso de Núñez Feijoo, al que sacan día sí día también en fotos y reportajes como si realmente estuviese haciendo algo por Galicia, más allá de lamentarse por no ser protagonista principal, y tener que contentarse con ser un secundario con bastantes pocas capacidades, de la política en galicia, y es que la sombra de su predecesor; digno candidato a sentarse en el banquillo de los acusados por colaborador de crímenes contra la humanidad, que ahora Garzón está empeñado en sacar a la luz; es larga y pesada. Dejando a un lado ese regusto conservador del periódico y apelando a la autocrítica que se le exije a un medio de información, que debería basarse en la veracidad y la objetividad como principios máximos a la hora de redactar sus noticias, por lo demás, mucha suerte al diario.


lunes, octubre 20, 2008

Gente del público

Viernes, 17 de octubre de 2008
Sala Kuorum - Porriño
Concierto Samuel Leví

Aquí están las fotos de alguna de la gente que se vino al concierto. Mi buena amiga Noe Vidal, me las ha mandado y ahora os las paso para que las guardéis de recuerdo.


Nestor Gómez y Estefanía Durán



Xoana Otero, Teresa Rodríguez, Verónica Videira y Rebeca Sotelo

Julio Martínez, Tamara Vila, Yaiza González, Dionisio Lorenzo

Francisco Abreu y Marcos Leiria

Cristina Rodríguez y Noemí González

Samuel Paz, Teresa Lorenzo, Verónica Lorenzo, Juan Carlos Gómez

Carlos Sepúlveda y Gonzalo Moreira

¡¡Gracias a todos por haber asistido!!

Buen sabor de boca




El concierto del pasado viernes en la sala Kuorum de Porriño me dejó con un buen sabor de boca. Sonó bien, creo que gustó a quienes estuvieron oyéndome, y sentí una vez más que las canciones tomaban el protagonismo que merecen y para el que fueron creadas; para decir algo, para emocionar, para trasmitir. Tengo la sensación de haber armado un puñado de temas de lo más variopinto en estos últimos años que tarde o temprano acabarán luciendo en mi futuro segundo proyecto discográfico, que sigue detallado en mi pc y en mi cabeza, pero que está lejos de realizarse por falta de medios económicos. El día que se haga se hará bien, no lo dudéis.


Nada mejor tras un buen concierto, que el aliento y los comentarios de quienes allí están para llevarse una idea de cómo ha ido la cosa, o mejor, de cómo se ha vivido desde el otro lado. Fueron varios los que se volvieron a casa con su ejemplar de "Turno de noche" antes de que las mil copias existentes pasen a ser historia. Hablé con unos y otros acerca de las canciones e intercambiamos impresiones. Me alegró ver a conocidos por allí.



De concierto a concierto, y quedó cerrado y concretado allí mismo, a eso de las dos de la madrugada en el bar (el mejor sitio para cerrar acuerdos después del restaurante) el próximo concierto en Porriño. Será en el Centro Cultural Alba, en la parroquia de Torneiros y gracias a mi colega Néstor Gómez, que junto a un compi suyo están tratando de agitar culturalmente la zona. Un aplauso para su iniciativa. Así que el 28 de noviembre junto a Basta de Fingir y Septiembre, actuaré en Porriño. Precio de la entrada 3 €uros. Queda dicho.


jueves, octubre 16, 2008

Ragdog - Entrevista para la revista DOT


RAGDOG




Entrevista para la revista-magazine DOT


Octubre y Noviembre de 2008


Número 21




Aún recuerdo cuando empezásteis a sonar en la ciudad, Vigo 2002. De aquella cantábais en inglés ¿Por qué cambiásteis el idioma en vuestras canciones?


Nuestras influencias son básicamente anglosajonas, tanto británicas como estadounidenses, por eso empezamos cantando en inglés. Pero, como nuestro nivel de inglés es ínfimo, nos dimos cuenta que en todas las canciones acabábamos utilizando las mismas palabras. Así que probamos a hacer una letra en castellano, funcionó, y decidimos pasarnos definitivamente. Además, cantando en español logras una mayor conexión con buena parte del público.


Ahora que tenéis agencia, disco, productor, gira,... ahora que sonáis en todas las radios, participáis en los grandes festivales (Rock in Rio, Summercase,...), etc. ¿No os entra cierto mal de altura?


Vértigo?? No, al contrario, ahora es todo mucho más fácil (aunque sigue siendo muy complicado). Antes teníamos que hacerlo todo nosotros y ahora tenemos a un grupo de gente detrás que nos respalda. Eso conlleva mayor responsabilidad, pero no miedo. Entre otras cosas porque sabemos de dónde venimos.


De tocar en las salas de la ciudad a sonar por todo el país, de la maketa autoeditada al disco en estudio con Fernando Montesinos (Pereza) como productor ¿Cómo se pasa del piso pequeño al piso grande, sólo poniendo pasta? ¿Suerte quizás?


Poniendo pasta?? Jaja, si dependiésemos de eso íbamos listos. Se consigue con trabajo y con perseverancia, y sobre todo con buenas canciones. Y con algo de suerte, claro. Pero, parafraseando a Picassso, la fortuna te tiene que pillar trabajando. En cualquier caso, aún no estamos en el piso grande, sólo subiendo las escaleras, que son largas y tortuosas, jaja.


Lleváis seis años subidos al escenario y ahora habéis logrado lo que tantos añoran ¿Cómo y cuando fuísteis conscientes de que el sueño se hacía realidad?


Realmente hasta que firmas el contrato no te acabas de creer que la cosa vaya definitivamente hacia delante. La gente de la calle no sé puede imaginar lo complejo que es todo en este mundillo.

Alejandro Sanz, Neil Young, Bob Dylan, Amy Winehouse, El Canto del Loco, Lenny Kravitz,... habéis compartido escenario con ellos. Os lo pongo difícil ¿Con cual os quedáis? ¿Y para salir de marcha?


El concierto de Kings of Leon en el Summercase fue apoteósico. Aunque los que más nos sorprendieron fueron los Stereophonics. Tienen un directo súper contundente y una colección de temazos a la altura de muy pocos. Para salir de marcha no creo que ninguno de ellos nos siguiera el ritmo, jaja.


Movistar se mete en el negocio musical creando su propio sello y os elige, entre grupos de todo el país, como su grupo estandarte. ¿No os incomoda representar a la empresa que más denuncias recibe por los consumidores en este país? ¿No creéis que puede esto dañar vuestra imagen?


No necesitamos que ninguna multinacional dañe nuestra imagen, nosotros mismos nos bastamos y nos sobramos para conseguirlo, jaja.


¿En qué han cambiado vuestras vidas este último año?


Pues Juanma (el batera) enseñaba a nadar a viejas y niños en una piscina; Pablo (guitrarrista) decía que estaba haciendo un ciclo superior (algo que nunca se llegó a confirmar); Alex (cantante) se dedicaba a hacer trompos con el coche y Alberto (bajista) era un gacetillero que se tragaba los grandiosos discursos de los diputados del Parlamento gallego. Sí, algo sí que nos ha cambiado la vida.


Vosotros que sabéis bien que se mueve musicalmente en Vigo, decidme ¿Qué grupos o artistas locales os gustan más?


Buff! Hay tantos… Dakidarría y Pacífico, por decir dos de diferentes estilos.




Vigo, miércoles 24 de septiembre de 2008
Samuel Leví
www.myspace.com/samuelevi
www.samuellevi.blogspot.com


miércoles, octubre 15, 2008

The Homens - Entrevista para la revista DOT


THE HOMENS




Entrevista para la revista-magazine DOT


Agosto y Septiembre de 2008

Número 20




Música encendida y electrizante la vuestra ¿De dónde sacáis tanta energía? ¿Es verdad que queréis casi tanto a la fiesta como a vuestra madre?


Somos bos comedores e hai que gastar a enerxía en algo, senón poñeríamonos hiperfanegas; ademais, aburrir á xente que paga por verte tocar debería ser delito. En canto ao das festas, hai moitas ocasións para ir de parranda, e mai non hai máis que unha.


Últimamente han aparecido muchos grupos gallegos que lían una buena sobre el escenario y que se caracterizan por canciones alegres y movidas muchos de ellos con letras en gallego ¿Os habéis puesto de acuerdo? ¿Está de moda?


As cancións alegres nunca pasan de moda, as cancións en galego nunca o estiveron e sospeito que nunca o estarán, e bailar é o deporte máis completo que existe, despois do sexo e o Tour de Francia. A combinación de baile, sexo e ciclismo alpino é a ostia, polo tanto. En todo caso, o noso é natural, non impostado, querémolo pasar ben encima do escenario e non andar a durmir as ovellas cada vez que tocamos por aí.


Se notan vuestras influencias anglosajonas, un poco Beatles incluso. ¿Qué hacéis escuchar a vuestros vecinos?


Supoño que igual que para a maioría dos grupos do mundo as nosas influencias son fundamentalmente anglosaxonas. É a música que escoitamos, así que por algún lado ten que saír. Os Beatles son o grupo máis grande da historia, naturalmente.


¿Son vuestras canciones de coña o sois en el fondo los nuevos reyes de un género musical nuevo "la ironía"?


A verdade é que a maioría das letras de 'Tres' son máis tristes que o carajo e foron escritas nunha época chunga tirando a chunguísima, pero está moi ben que quen as escoita as reciba á súa maneira e encha os espazos en branco, que diría Umberto Eco.


Sacáis edición del cd de lujo para exquisitos, pero lo regaláis en la red a la plebe sin restricciones algo muy de agradecer ¿Qué pasará con la industria musical? ¿Qué postura tomáis ante esta época de crisis y tiempo de sopas?


O certo é que non nos importa demasiado o que lle ocurra á industria, as grandes multis teñen un negocio que non ten case nada que ver coa música. En canto á posición que tomamos, decúbito supino sobre hamaca playera, desde logo.


Vosotros que andáis mucho por el país vecino ¿Cómo lleváis el intercambio gallego-portugués? ¿Son buenos anfitriones?


Desde logo que si; os portugueses teñen salas moi chulas nas que tocar e bandas enormes que por desgraza aquí case non se coñecen, coma os Sizo ou os Green Machine. Nós facemos moito traballo de intercambio con Audiéncia Zero, do Porto, unha xente fantástica que merece a canonización por todo o que están facendo para conectar os grupos dos dous lados do Miño, e todo de maneira totalmente desinteresada.


¿Porqué grabásteis fuera de casa en los "estudios ultramarinos costa brava" con santi y victor garcia?


Santi é unha magnífica persoa, un produtor impresionante e un anfitrión insuperable. Un día, repasando algúns dos discos que máis nos gustan -Charades, Nueva Vulcano, No More Lies, Aina- démonos de conta de que todos os gravara Santi no Ultramarinos, así que alá fomos, e estamos encantados co resultado. Tanto que para o ano xa temos pensado volver, se a nosa situación financeira non se pon aínda máis chunga do que está.


¿Cómo está lo de tocar en salas? Hay quejas de que cada vez somos más para menos sitios. ¿Tiempos pasados siempre fueron mejores?


Tempos pasados sempre foron anteriores. Non sei quen se queixa de que haxa moitos grupos, para nós desde logo canta máis xente haxa facendo música mellor. O das salas vai por sitios, nalgunhas cidades hai máis oferta que noutras (Santiago, nese aspecto, é un puto páramo), pero temos a impresión de que hai moitas máis que nunca, en calquera vila hai polo menos un sitio no que podes tocar. As condicións xa son outra cousa, iso si.


Tenéis letras de cinco líneas, un disco que se escribe en dos folios ¿Tenéis poco que decir o es que sois muy concisos?


As cousas poden dicirse de moitas maneiras, e non fai falta escribir letras quilométricas e cheas de subordinadas para contar algo, ou para non contar nada. A extensión garante nada, e, en todo caso, nós facemos cancións, non novelas nin óperas rock nin listíns telefónicos. Aínda que todo chegará.



Vigo, miércoles 23 de julio de 2008
Samuel Leví
www.myspace.com/samuelevi
http://www.samuellevi.blogspot.com/



martes, octubre 14, 2008

Novedades de otoño en O Sapoconcho



El nuevo curso ya va tomando forma y el que más y el que menos ya se ha puesto manos a la obra. En O Sapoconcho no queríamos ser menos y asistimos a la pasada feria internacional del regalo, celebrada en Madrid entre los días 10 y 14 de septiembre. En ella fichamos lo mejor de los mejores, llegando a acuerdos con las firmas de mayor nivel, y buscando siempre la mayor originalidad, creatividad, y calidad en todos los artículos y productos que escogimos. Trabajamos a destajo y creemos que ha merecido la pena y que no nos hemos equivocado. ¡Madre mía la de cosas que caben en 10 m2!

En estas semanas ya hemos recibido algunos de los pedidos, relacionados con artículos de fumador, de moda alternativa, de bisutería en acero,... una colección enorme de peluches y muñecos conocidos por todos, y también un expositor de productos de la marca Playboy, además de lo que nunca falta ¡Piercings! Por eso queremos invitarte a que nos visites y a que te aproveches de nuestro sistema de puntos que tanto está gustando entre nuestros clientes, y consistente en acumular puntos-regalo por cada compra que realices para que los puedas utilizar cuando desees a modo de descuento en futuras compras. ¡Sencillo! ¿Verdad?

Últimamente hemos notado un gran incremento en las "reservas" de la tienda, un sistema que permite al cliente ojear catálogos de los productos y marcas que más le gustan y hacer un pedido personalizado sin ningún compromiso. De este modo la cantidad de cosas que se pueden conseguir en O Sapoconcho es realmente grande.

Agradecer vuestro cariño y sólo deciros que seguiremos esforzándonos por dar lo mejor de nosotros mismos para que obtengáis el mejor servicio.

O Sapoconcho sabe lo que hace.
¿Ya sabes tú que regalo quieres?