Aquí dejo una foto que acabo de encontrar en una cámara de mi madre, de cuando Pedro Guerra vino a Vigo presentando el disco "Alma mía". Genial actuación, por cierto. Escucharle en teatros es un auténtico placer. Le escribí hace unas semanas para proponerle algo, así que si finalmente colaboramos ya os avisaré. Gracias a su música decidí empezar a hacer música.
domingo, febrero 21, 2010
Entrevista para La Voz de Galicia - 21 de febrero de 2010
Entrevista para La Voz de Galicia
21 de febrero de 2010
por B.R.Sotelino


Entrevista para el Atlántico Diario - 20 de febrero de 2010
Entrevista aparecida en el Atlántico Diario
20 de febrero de 2010
por Ana Baena

viernes, febrero 19, 2010
Semifinalista del concurso de nuevos talentos Yumeih

¿Quieres ir a una fiesta Vip con famosos de series de televisión?
He pasado como semifinalista en el certamen nuevos talentos de la plataforma Yumeih (www.yumeih.com/samuellevi)
El 4 de marzo es la final en la Sala Moloko de Madrid.
Para asistir y que yo pueda llegar a la final del concurso Yumeih (estoy en semifinales), basta con 1 sms:
FIESTA DNI (tu número y letra) Samuel Levi al 37376.
Además de que yo pueda actuar, asistirán profesionales de series como El Internado, Sé lo que hicisteis, Aida, El Intermedio, Águila Roja, Los Hombres de Paco,...
Gracias a todos/as por hacer que siga soñando. Lo vamos a pasar genial.

Las fotos corresponden a los carnavales de este año. Queríamos ir al estilo "Los intocables de Eliot Ness" una de mis películas preferidas. Que conste que en esta última foto parecemos Castelao y Vicente Risco, pero bueno, un aire a la década de los veinte y treinta, sí que tenemos. Nos gustó más vestir así que como vamos a diario. Haré constar que la ropa no es prestada ni nada, casualmente es toda mía.
lunes, febrero 15, 2010
Fotografías del concierto solidario de Pontevedra con Haiti
miércoles, febrero 10, 2010
En qué andamos...
Apenas han pasado diez días desde que empecé mi nueva etapa, sin ataduras de ningún tipo, y en verdad aún no he podido empezar a disfrutar de la calma que tanto decía necesitar, así que diré que yo mismo tengo la culpa, porque no puedo dejar de hacer cosas, siempre con la esperanza de seguir disfrutando y acercarme día a día a aquellas cosas con las que sueño por muy imposibles que puedan parecer.


La semana pasada grabé los pianos-teclados-órganos del disco. De entrada serán pocos. Sólo los incluiremos en un 30-40% de las canciones del disco. Quizás el uso un tanto "excesivo" de ellos en mi primer álbum ha pesado en mi decisión, pero esto no ha sido determinante, al menos no tanto como el propio carácter de los temas, son los temas los que te hablan y en cuanto te sientas a escucharlos te empiezan a pedir esto o lo otro. Jesús Bravo "Cachuli", uno de mis mejores amigos, con el que he compartido aventuras de todo tipo desde que nos conocimos en nuestro viaje a Cuba, vino desde Valladolid y bordó los pianos. Nos dejó sorprendidos con su capacidad para entender la música, y su facilidad. Traía una idea de todo porque conoce los temas, y los ha tocado varias veces. Es un tipo muy exigente y quiere siempre la perfección y llevó esa exigencia hasta el extremo, repitiendo los temas una y otra vez, hasta que su colaboración quedó formidable.
Las canciones van tomando forma, ahora que incluyen un buen piano, pero todo con cierta calma. El disco se caracteriza por las colaboraciones de gente muy dispar, buenos amigos con los que quería contar. Por ahora no desvelaré más nada, pero sí es cierto que son muchos los que se están sumando a la causa, así que la sección de créditos será larga y sorprendente. Lo siguiente serán las baterías, y esto es quizás el aspecto más engorroso y difícil de grabar, así que tendremos que armarnos de paciencia.

El fin de semana pasado actuamos Nicolás de la Flor (al bajo), Miguel Castro (guitarra y coros), Jesuli Cachuli (teclados) y yo, en el Festival Solidario Pontevedra por Haití, que me comentan lleva recaudados más de tres mil euros para donar a la Cruz Roja en la campaña que lleva a cabo en el país caribeño. Coincidimos en el escenario con montones de buenos grupos, y con nuestro amigo Eladio Santos, que tocó justo antes que nosotros, de manera magistral, acompañado de Uka. Fue una gran tarde y aprovecho para agradecer a todos los que participaron, organización y asistentes, por propuestas como estas, y por invitarnos.

Este viernes 12 de febrero estaré en la puesta de largo de un grupo, Duet, que se estrena sobre los escenarios y que me han invitado a cantar, algo que haré encantado. Será en el Centro Cultural de Zamáns a las 17:30 horas. ¡Ojo al dato! ¡¡La entrada cuesta 2 €uros y te invitan a una consumición!! Pasaremos una tarde de lo más agradable. Luego asistiré a la inauguración de la exposición de pintura de mi amiga Patricia Fernández, en el Liceo Marítimo de Bouzas, y que tendrá su colección de fotos allí, desde el día 12 hasta el 26 de febrero. Además ha incluido esta instantánea entre su exposición, algo que me hace sentir protagonista de este trabajo. Mi enhorabuena por anticipado, y mi deseo de que todo salga como desea.
Seguiré contando lo que venga.

Comentario de la película: "Precious"

Valoración: 7
La crítica avala esta cinta cargada de dramatismo y dolor, que retrata el horroroso via crucis de una adolescente americana analfabeta, con obesidad mórbida, violada por su propio padre, con una hija con síndrome de down de éste, y embarazada de un segundo niño, también originado por los abusos que comete sobre ella su padre, al que apenas ve. Pero eso no es todo, a la discriminación en la escuela se suman los problemas en el hogar, en el que su madre la somete a una constante violencia física y psicológica, intolerables e inaguantables para cualquiera. Dicho así la película podría convertirse en un clásico caracterizado por un público predeterminado al lagrimeo y al desconsuelo. Para contrarrestar esto, la película juega -quizás de forma un tanto satírica y sin demasiado éxito realizador- con ensoñaciones oníricas de la protagonista en la que se convierte en una estrella de la canción y en la que es reconocida por los demás como una estrella digna de admiración y de cariño, lo que contrasta con la cruda realidad a la que se ve sometida.
El director Lee Danields, que anteriormente había firmado "Monster's Ball" (buena cinta), vuelve a demostrar su calidad en esta ocasión. Nos evita la clásica historia de persona oprimida que se convierte en princesa, y nos pone delante de los ojos una historia cruda y cruel, del neoyorquino barrio del Bronx a finales de los años ochenta, con una protagonista fea, inculta, gorda, enferma,...que se pasa los 100 minutos de la película de mala leche (algo muy logrado puesto que no se entendería al personaje de otro modo) y que ya opta al Oscar por su papel, interpretado por una desconocida y primeriza Gabourey Sidibe, que si bien ocupa con entereza la plaza que le toca, no ilumina la pantalla tanto como nos quieren vender desde américa, dónde la crítica se ha puesto de acuerdo en erigir este film como uno de los más aclamados del año, y no es para tanto la cosa. Sí es cierto que es social, que se sale de lo común, y que al menos no cae en lo fácil que sería otro telefilm lacrimógeno, pero la película cogea en ciertos puntos, sobre todo en el referente a la realización de los momentos "mágicos" de la protagonista, que quedan un poco cutres.
El papel de madre, lo realiza Mo'Nique, que se ha llevado todo tipo de premios por su trabajo, con momentos increíblemente buenos. Te dan ganas de darle hasta en el carnet de identidad durante buena parte de la película, y sorprende la capacidad interpretativa que demuestra en el que puede ser el mejor momento de la película; su monólogo explicativo de la actitud hacia su hija es sublime. Esta actriz tiene cierto prestigio en EUA donde es conocida por numerosas participaciones televisivas, pero una desconocida hasta la fecha en nuestro país. Me atrevo a decir que ha firmado con este el papel de su vida.
Yo me quedo con la guapisima Paula Patton, que interpreta a la profesora, dulce, pero no almibarada, que ejerce de madre, de asistenta social, de educadora, y de ángel de la guarda de todas las ovejas descarriadas que llegan a su aula. Un papel que parece iluminado, no sé si por su linda mirada, o por su belleza, que contrasta con lo basto y duro de todo lo que rodea a la protagonista. Aparecío en la película "Espejos" comentada en este mismo blog, y también en "Deja Vú", junto a Denzel Washington (uno de mis actores preferidos, al que hace tiempo que no le veo estrenar nada). Con una belleza exótica parece incluso llevar la película hacia un terreno mucho más cálido.
También participan, dos estrellas de la canción, como Mariah Carey y Lenny Kravitz, de los que se salva más ella que él. Es más, el papel de él puede considerarse de cameo, y casi diría que queda ridículo, no era para nada necesario ni aporta nada, es más, porque sé que es él, que si no ni te lo crees. Más que secundario. El papel de ella, está mejor interpretado, aunque tampoco tiene ninguna importancia en la historia. Quedan bien en el cartel, y salvan los muebles, aunque como digo apenas suman a esta historia.
Para quien le interese, la película está basada en la novela "Push" de Sapphire. La superación personal es quizás, el tema central de la cinta. Muy difícil que no salgas del cine sintiéndote orgulloso y conforme con lo que tienes, con sensación de alivio, y relativizando tus penas, después de ver el cúmulo de despropósitos que acontecen a esta chica. Por otra parte, anima a hacer algo, a seguir adelante y a mejorarse a sí mismo. Buena lectura, de una buena película.
Sinopsis en castellano:
martes, febrero 09, 2010
Comentario de la película: "Invictus"

Valoración: 7'5
Todo lo que rodea a esta película suena a épico. Por un lado viene firmada por uno de los mejores actores de todos los tiempos, que un día, ya mayor, se puso detrás de la cámara y demostró que podía ser un director también inolvidable, el señor Clint Eastwood, un titán del cine, que en esta ocasión puede desilusionar a algunos, si se esperan que todas sus películas sean cinco estrellas, y es que para que una nos parezca la mejor, tiene que haber al menos otra que nos guste un poco menos.
Atreverse con un tema social siempre me parece loable, porque deja de lado el mero entretenimiento para tratar de abrir la mente del espectador y en este caso recordarnos un hecho histórico, altamente complicado de desarrollar en una película, aunque dure dos horas y un cuarto, y es que abordar el racismo acaecido en Sudáfrica, y tratar de hacer una película sobre Nelson Mandela, es una tarea sumamente complicada, de ahí, que desistiesen de basarse en el libro "Un largo camino a la libertad", que escribió el propio Mandela, y optasen por centrar la historia en narrar la épica final del campeonato del mundo de Rugby de 1995 que se celebró en el país africano y de la que resultó vencedor un país hasta la fecha dividido por el apartheid, y que vio cómo el deporte lograba unir a personas de razas e ideologías bien distintas. Se valieron del libro de John Carling "Playing the enemy: Nelson Mandela and the game that made a nation", que tuvo una buena acogida entre los lectores.
En este tipo de película siempre juega un papel fundamental el actor protagonista que trata de reencarnar y semejarse en la medida de lo posible al personaje real que todos conocemos y hemos visto cientos de veces. Igual que en la película "The queen", Helen Mirren logró una personalización sublime de la reina de inglaterra, en esta ocasión Morgan Freeman lo borda, y en todo momento crees que es el propio Mandela o "Madiba", como se le conoce popularmente, el que la protagoniza. Freeman recibió el mayor halago que cabía esperar al saber que Mandela dijo que él era el único actor capaz de encarnar su figura con autenticidad, pues lo conoce y son buenos amigos, algo que sin duda ayudó a dar más credibilidad aún a la interpretación.
Muy bien Morgan Freeman, que desde luego es un actorazo, aunque en este film esté un poco atado al corsé propio de protagonizar a un personaje público vivo, y tremendamente conocido, lo que le impide otro tipo de actuación interpretativa. Bien también el consorte de Freeman en el film, Matt Damon, un actor que es capaz de todo y con un talento fuera de toda duda, que cada vez que coge un proyecto es capaz de introducirse en el traje que le asignen sin ningún inconveniente, y muy capaz de variar de registros con suma facilidad, algo que no se suele ver muy a menudo, y de lo que cogean algunos de los grandes de Holywood. Matt Damon interpreta a Francois Peinaar, capitán de la selección de Rugby Sudafricana. Quizás en esta película no tiene cabida demasiada maestría interpretativa y es quizás por culpa del propio guión y de la propia historia y no tanto de su trabajo personal.
Si la película no llega a más, es quizás por la trama en sí. A quien no le guste el rugby tendrá que asumir que la película gira en torno a ello. Por otra parte hay que reconocer que el desentramado de la historia, impone ciertos diálogos un tanto forzados, y todo resulta muy predecible. Trata con poco éxito Eastwood de dotar algunos momentos de la película de esa espectacularidad propia del cine americano, pero queda raro, se te hace un poco extraño y quizás sería más profunda si prescindiese de esos momentos de espectacularidad deportiva, y ahondase más en las calles del país y en el odio y rencor de sus gentes. También sobran algunos momentos en los que se trata a Mandela como una deidad y se le expone como un ser rodeado de un halo de divinidad, que no necesita pues la historia ya ha demostrado la bondad, sensibilidad, y solidaridad de esta gran persona y ser humano que es.
El trabajo que tenía Eastwood entre manos era realmente complicado y considero que ha realizado una buena película que se sabe acompañar por una música motivadora, y que nos recuerda una historia sumamente interesante de la actualidad más reciente. Comercialmente tendrá una gran repercusión, y más teniendo en cuenta que este mismo año se celebra el mundial de fútbol en ese mismo país. Mezcla bien lo comercial con lo social, lo artístico con el entretenimiento.
Sinopsis en castellano:
miércoles, febrero 03, 2010
Características del concierto solidario Pontevedra con Haití
CONCERTO SOLIDARIO: “PONTEVEDRA CON HAITI”
Pontevedra, 30 de xaneiro de 2010. Con motivo da crise humanitaria en Haití, o vindeiro seis de febreiro celebrarase na Praza do Teucro un concerto solidario “Pontevedra con Haití” para recaudar todo o posible para o pobo haitiano.
Esta iniciativa xurdiu a partires dun grupo creado na rede social Facebook que se movilizou para crear un concerto solidario na provincia en favor de Haití. Na actualidade este grupo conta con máis de 3.600 seguidores que mostraron o seu interese en participar de diversas formas na causa. Tralo chamamento que fixemos solicitando axuda desinteresada a entidades públicas ou privadas, obtivemos a resposta inmediata e o apoio incondicional do Concello de Pontevedra, así como das empresas privadas: Veteris, Gadis e Ernie Produccións e de numerosos locais da zona vella como: Karma, Rubick, Cordura e o Camarú.

O concerto solidario: Pontevedra con Haití celebrarase o vindeiro 6 de febreiro na praza do Teucro cedida polo Concello de Pontevedra, das 17.00 ás 00.00 h. Nel participarán oito grupos seleccionados entre as cincuenta bandas que mostraron o seu interese por participar. Os grupos que participan son: Portrait, Dismal, Drama, Samuel Levi, Marvel, Eladio Santos y Querido Extraño+ Pulsa Denura. Do mesmo xeito, unha vez rematado o concerto haberá unha ruta de pubs solidarios onde os asistentes poderán escoitar a mellor música da man dos dj´s: Sergio Lagartija, Illmo.Señor Fiuza, Charli_e, Sandrita Dinamita, Picnic & Dddelirio que pincharán nos locales da zona que colaboran ca causa.
Todos os beneficios destinaranse á Cruz Roja Española para a causa de Haití, por ser unha das organización internacionais máis serias no seu traballo e que contan con experiencia en terreo. Pedimos a colaboración de todos por unha boa causa, o seis de febreiro únete a esta iniciativa e contribúe no que poidas para axudar a minimizar os efectos devastadores desta catástrofe. Todo aquel que queira poñerse en contacto coa organización poderá facelo a través do correo electrónico conciertosolidario@hotmail.com ou entrando na páxina de Facebook Concierto Solidario: Pontevedra con Haití.

lunes, febrero 01, 2010
Concierto-Festival Solidario "Pontevedra con Haití"

La propuesta me parece genial. En Facebook se han apuntado casi mil personas. Todo lo que podamos hacer no estará de más. Los artistas creo que tenemos un compromiso con la solidaridad, ya que debemos ser los primeros en dar ejemplo con nuestra actitud. Reclamamos siempre la atención del público, que nos vean en concierto, que escuchen lo que hacemos,... en momentos así debemos ser los primeros en poner nuestro esfuerzo y dedicación para intentar mover el máximo posible de personas y que donemos la mayor cantidad de dinero a Haití. Ver cómo un grupo de jóvenes han sido capaces de organizar todo esto me parece grandísimo, una muestra de humanidad realmente bonita.
Iré acompañado de banda: dos guitarras, bajo, teclado y dos voces. Una cita especial requiere de colaboraciones especiales.
Hasta siempre Sapoconcho

Hoy he hecho entrega de las llaves. Acto simbólico que constata que esto se acaba y empieza una nueva etapa en mi vida. Llevo unas horas al sol y no me siento nada mal. Lo necesitaba. Los planes van surgiendo. Es lo que tiene ser un tipo de acción. Para quien no me conozca y dude de mi capacidad para no encallar, que esté tranquilo. ¿Qué voy a hacer? Una pila de cosas!!
Antes unas palabras de despedida... Sapoconcho es la pequeña tienda de regalo que he tenido, dirigido, organizado, limpiado, atendido, cuidado,... durante los dos últimos años y dos meses. He aprendido a llevar un pequeño negocio y a hacerme yo las gestiones; proveedores, pedidos, precios, colocación de material, atención al público, hacienda, seguridad social, etc. Me ha servido de mucho, y he disfrutado más. He conocido a muchísimas personas, y he ganado amigos/as a mansalva. Buena gente y buenas horas... pero demasiadas. Me he pasado 10 horas al día encerrado en mi pequeño mundo y necesitaba chance.

Me voy tal como vine, ni gano ni pierdo. Bueno, en verdad ya he dicho lo que he ganado, y perdido... más bien nada, quizás un poco de libertad en determinados momentos, pero jamás el tiempo, el tiempo ha sido ganado y bien empleado. He salido por la puerta principal, me he despedido de los compañeros/as y he sonreído al ver la luz del sol... Siempre tuve claro que en esta aventura no me mojaría los pies porque apenas invertí, ha sido una partida de poker en la que apenas puse pasta, así que era difícil hundirme. Creo que he estado muy listo en eso. Al final hasta me he sacado unas monedas para llenar mi billetera unas cuantas semanas, para dar vueltas por mi querida ciudad, con la sensación de que mucha gente me eligió para hacer regalos a sus seres queridos.

No se puede analizar todo en base a si te has forrado o no. He vivido dos años de eso y ahora toca otra cosa. Soy de querer experimentar mucho, y dentro de unos años podré contar esto como una aventura más, y buena. Mucha gente no se da cuenta de los palazos que sufren algunos/as cuando se ven obligados a cerrar sus negocios con pérdidas. Me alegra que nada de eso me haya pasado.

A partir de ahora toca centrarse más en el disco, en proyectos musicales personales, algo de composición, algo de estudio, darle mucho a la guitarra... y por otra parte, recuperarme a mí, tiempo para mí. Mi chica me dejó hace cuatro meses y parece que se dejó también a sí misma y eso me motiva más, es decir, ya no he perdido nada, se perdió también ella, voló. Siempre la recordaré con amor, nada malo tengo que decir. Inolvidable.

Ahora salgo a la calle, saludo melodías y frases que compondrán mis próximas canciones. He vivido y he sentido cosas que ahora aparecen en mis bolsillos, en algunos cajones. Vuelvo la vista atrás y lo hago con una sonrisa. La sensación de estar satisfecho es algo realmente placentero. Seguir sonriendo y estar feliz de lo que se ha vivido es algo insuperable. No sé qué habrá al doblar la esquina, pero tengo ganas de comprobarlo. ¿Me acompañas?