sábado, diciembre 29, 2007

Fotos recientes de la despedida de LA TANDA


Estas son tres fotografías que recientemente hizo mi amigo Pablo

en la despedida de LA TANDA

22 de diciembre de 2007










Fotos cedidas por Pablo Ferreira


jueves, diciembre 27, 2007

Ayuda urgente IDUKAI Perú

Este es un mensaje enviado por Néstor Gómez Melón y que me ha llamado la atención personalmente. Aquí os lo paso:



Hagamos juntos la navidad de nuestros niños


Definitivamente la navidad es un momento importante para cada uno de nosotros y también para los niños. Porque para ellos significa no solo compartir sino también la posibilidad de poder recibir un regalo una chocolatada caliente y un pedazo de paneton como es clásico en esta parte del mundo llamado Perú.

Lamentablemente no todos tienen acceso a ello, como sabrán, un gran porcentaje de niños aquí son pobres y otro gran porcentaje son extremamente pobres.

Es por este motivo que queremos hacer la navidad diferente para nuestros niños de Fertiza, Pachacutec y 200 millas.

Y para esto queremos hacerte participe e invitarte a ayudarnos a hacer posible que los niños puedan sonreír esta navidad.


Presupuesto


Insumos C/Un Cantidad Total

* panteones 3 euros 100 Panetones 300
* leche 0.50centimos 150 unidades 75
* Chocolate 10 euros -1 caja 3 cajas 30
* Regalos para 400 Niños 1.5 euros 400 regalos 600


Costo total 1005 euros


Con tu apoyo llegaremos a conseguir nuestros objetivos, Ayúdanos a ayudar.
JUNTOS PODREMOS.
Numero de cuenta
192-15635301-1-32 Banco de Crédito del Perú
Código Switf BCPLPEPL

Gente que vive y lucha por causas así y quienes voluntariamente contribuyen a que sea posible llevarlas a cabo merecen todo mi respeto y admiración.

jueves, diciembre 20, 2007

Reflexión de mi amigo Victor Aceituno sobre las facturas después de un bolo


Después de varios meses pensandolo mucho y aun sabiendo que me va a costar el trabajo que tengo he decidido hacer varias cosas, creo que en conciencia deberíamos hacerlo todos y todas pero bueno, cada cual que haga lo que crea, ahí van mis decisiones y el porqué de éstas:
1. A partir del año que viene no haré mas facturas que las correspondientes a los bolos que me salgan con mis grupos ya que en estos ejerceré de empresario, por lo tanto todos aquellos que quieran “contratratarme” deberán hacerlo legalmente o pagarme en negro bajo su responsabilidad.

Ahora explicaré el porqué de esta decisión:

¿Nadie se ha parado a pensar lo surrealista que es que hagamos facturas y mas de la manera en que lo hacemos?, por ejemplo, supongamos que se me cae la escayola del techo de mi casa y llamo a un paleta para que me lo arregle.

Le llamo y le digo: “ oye mira que se me ha roto esto y necesito que vengas tal día a tal hora a arreglarmelo, te pagaré 150 € y tienes que hacerme factura, te pagaré a principios del mes que viene cuando yo cobre, ok” ¿crees que vendrá? ¿a que es surrealista? Pues es lo que hacemos nosotros todos los santos días.

Aparte de esto nosotros no tenemos porque facturar, la persona o empresa que te llama para trabajar es la encargada de facturar, yo soy un trabajador por cuenta ajena por lo tanto no he de facturar, además facturando perdemos derechos tales como: el seguro de accidentes ( imagina que tienes un accidente en un bolo ¿quién te va a pagar la baja? ), el paro, la pensión, etc.
Aparte que el empresario se ahorra un papeleo que te encarga a ti, se ahorra los impuestos y seguridades sociales de tal forma que le sale el bolo mas barato y se puede llevar mas dinero a cambio de que tu ganes menos y en perores condicones que en el S.XIX.
Además de esta manera trabajamos si convenio ni base reguladora alguna.A patir de ahora voy a pedir más cache por bolo y no me conformaré con lo que me ofrezcan, ¿porqué?:Hace 20 años un buen bolo se cobraba a 30.000, ó 40.000 pts, (180€-240 €) una sala de fiestas o baile eran 8.000 ó 10.000 pts ( 50-60€) lo mismo que un local de Jazz, estos precios se han mantenido hasta este momento con la consiguiente perdida de poder adquisitivo del colectivo de músicos, a parte ahora tenemos que facturar para ser “legales” y eso implica unos impuestos que antes no se tenían.

Si no pasas por la factura puedes ir a una de esas magnificas asociaciones donde te facturan tus bolos, claro, se quedan con un 2% pero tu además te pagas tu seguridad social de tu sueldo neto por lo tanto vuelves a perder dinero.Yo tengo la sensación de que hay gente forrandose con el dinero que no nos pagan.3. Desde este momento voy a intentar promover un movimiento para que las autoridades competentes se hagan eco de estas reivindicaciones y actúen en consecuencia y a instar a las diversas asociaciones y sindicatos de músicos a que inviertan tiempo y ganas en esto que creo que es algo que os preocupa a todos.

Si nosotros mismos no luchamos por dignificar nuestra profesión ¿quién lo va a hacer?, este año he compartido muchos viaje con mucha gente, todos se quejan de lo mismo pero nadie hace nada, ¿que hace falta para que nos movamos? .

Yo creo que es el momento, si no lo hacemos ahora creo que muchos tendremos que ir pensando en compaginar la música con otra cosa, o peregrinar de escuela en escuela dando dos horas de clase en cada una a 10€ la hora para poder vivir.¿Para eso te has preparado tanto tiempo?. yo no.
Gracias por vuestro apoyo:
Víctor González Aceituno

Una de americanos

Genial vídeo que recoje las preguntas de un periodista a pie de calle en Estados Unidos.


miércoles, diciembre 05, 2007

Mi última arroutada - Sapoconcho

Era un día como cualquier otro, pero lo recordaré, seguro. Fue hace cosa de dos semanas. Decidí montar una tienda pequeña en el centro comercial camelias. Yo llevo varios meses trabajando en ese centro como comercial así que en una de esas, vi la tienda y me aventuré. Todo fue muy rápido. Un presentimiento que espero no signifique una gran caída. Simplemente vi la oportunidad y creí en eso de que siempre gusta más trabajar para uno mismo que hacerlo para los demás. Siempre me he sentido mejor poniendome mis propias normas que aceptando las que me imponen.


El riesgo es alto. El esfuerzo que esto conlleva también lo es. Sólo espero aprender mucho de todo esto, sacar algo de partido para el futuro. Me gusta la aventura, el riesgo, las emociones,... He de admitir que estoy viviendo emociones muy contrarias y que no sé muy bien qué pensar últimamente. Todo lo hice en apenas trece días y la inauguré el pasado día 1. Siento no haber podido avisar a casi nadie pero como digo ha sido muy precipitado.


Un nuevo proyecto a sumar a la larga lista de los que he organizado en los últimos dos años. Es tiempo de muchas dudas, inseguridades, flaquezas. Como me gusta decir en estos casos, veremos que pasa.


Sobra decir que estáis todos/as invitados/as a pasaros por allí. Está en el centro comercial camelias, planta alta.

El teléfono es el siguiente: 886.115.273

Lo hemos cambiado con respecto al que sale en la pegatina que adjunto.

Gracias a mis amigos Pablo, Olalla, Lidia, y a Papá Carlos, a Borja, y sobretodo a mi madre y a Natalia, que está siempre conmigo.

Charla-coloquio con motivo del día de la música



XUVENTUDES SOCIALISTAS DE VIGO CELEBROU O DÍA DA MÚSICA CUNHA CHARLA DO CANTAUTOR VIGUÉS SAMUEL LEVÍ



Samuel Leví ofreceu unha charla-coloquio ós mozos socialistas que escoitaron as experiencias e impresións persoais do músico vigués, quen reflexionou sobre o panorama musical da cidade e sobre as dificultades coas que os mozos músicos atópanse hoxe en día.



O músico citou á Casa da Xuventude de Vigo como un referente para os músicos de Vigo, pese a poñer de relevo que conta con poucos recursos. Samuel Leví manifestou que Vigo sofre unha importante carencia de salas musicais, e proclamou que na anterior lexislatura o Goberno Municipal endureceu a concesión de licenzas, o que freou o desenvolvemento musical da cidade.


Por outra banda, o músico tamén dixo que hai pouca xente interesada na música de verdade, pois moitos propietarios dos locais musicais, e os intermediarios da industria, están máis interesados en facer negocio que en promocionar ós novos talentos; “son os propios músicos os que deben pagar por actuar nunha sala, convertendo a música nun hobby moi caro, en lugar de nun modo de vida”.



Tamén resaltou que existen poucas axencias musicais en Vigo, e que levan poucos grupos, o que dificulta a entrada dos menos coñecidos.



Así mesmo, Samuel Leví tamén dixo que en Vigo “non hai unha verdadeira concienciación cultural de apoyo os grupos locales cando estes fan concertos” , e que as Institucións públicas non axudan na medida do que poderían, pois “cando veñen grupos de fóra de Vigo, o Concello podería esixir como condición a participación de músicos locais como teloneros, o que sería de grande axuda”.



Todos estes factores inciden negativamente no desenvolvemento dos músicos menos coñecidos, panorama no que Internet, ao xuízo do cantautor, tamén xoga un papel fundamental. Deste xeito, Internet ten unha dobre vertente.



Por unha parte, a rede supón unha oportunidade moi positiva, pois permite chegar a tódalas partes do mundo, e supón un xeito barato de darse a coñecer. O lado negativo é que a piratería supón un importante revés para a música en xeral. “As operadoras de internet consenten que a xente poida descargar música de balde; mentres éstes enchen os seus bolsillos cobrando pola utilización da rede, mentres, ninguén paga por os contidos os que ten acceso, desta forma, paga o acceso as compañías telefónicas, pero non lle paga os artistas pola súa obra.”



Samuel Leví tamén citou os planes de estudo musicais como algo a mellorar, pois teñen unha excesiva duración e conlevan pouco recoñecemento e saídas profesionais. Ademais, a demanda supera á oferta de prazas, que en moitos casos son cubertas ó azar. “É incomprensible que alguén que quere estudar música sexa privado diso porque a bola que sae do bingo non é o número que tes nas túas mans”.



Trala intervención do cantautor, abriuse un debate no que os asistentes plantexaron as súas inquedanzas, mentres o músico contestaba ás preguntaba a disipaba as dúbidas xurdidas sobre o tema.



Samuel Leví pechou o acto cunha breve actuación musical, coa que os asistentes puideron disfrutar do talento do xoven músico, quen cantou varias cancións, algunhas pertencentes ó seu álbum “Turno de noche” e outras inéditas.


martes, noviembre 13, 2007

Concierto de Samuel Leví en el Centro Comercial Camelias

Diseñado por Natalia Gª Poza

Este viernes 16 de noviembre a partir de las 20 horas, actuaré en directo y de forma gratuita en el lucernario del centro comercial camelias, justo en la entrada. Me acompañará mi buen amigo Javier Molina a la guitarra. Quedáis tod@s invitad@s!!!








miércoles, octubre 31, 2007

Reflexións do botellon

Reflexións do botellón
firmado por xente de esquerdas




O botellón non é un problema, é un fenómeno social, unha forma de ocio da mocidade. Antes do botellón foron as festas en pisos, as litronas, e antes as tazas e antes os guateques. Simplemente mudou o espazo ou as formas ou o número de persoas.

Agora mesmo hai unha situación de conflicto en torno ó botellón, xerada nalgúns lugares polas protestas dos veciños e amplificada e alarmista por parte dos medios de comunicación. Cando falamos de botellón hai que atender a tres vertentes:


A de saúde pública.

O botellón non debe ser tratado como un problema de saúde pública. Non podemos permitir que se ligue botellón e consumo excesivo de alcol.

O 58% dos mozos que fan botellón manifestan facelo por estar cos seus colegas, e o 27% acuden ó botellón polo ambiente que hai. Só un 5% manifesta que o seu principal obxectivo cando vai ó botellón é consumir alcol.

É certo que cada vez a xente moza se inicia no consumo do alcohol a idades máis temperás, mesmo a partir dos 12 anos. En calquera caso, este será un problema dos seus proxenitores, que terán que saber onde están e que fan a determinadas horas, nunca responsabilidade dos outros xóvenes ou da Administración Pública, que, como moito, terá que incidir na información e prevención.

Aqueles que cando falan de botellón poñen como excusa a saúde dos máis novos están actuando dun xeito hipócrita, pois mentras se bebeu nos bares e discotecas(é dicir, onde non se vía ou non molestaba) ninguén se preocupou por este tema.

Non podemos obviar tampouco que en España e Galicia existe un grao de tolerancia e permisividade moi alto en torno ó consumo de alcol. Non hai celebración que se precie sen alcol polo medio. E isto por parte dos adultos. Os xóvenes tenden a copiar pautas de comportamento dos adultos, e esta é unha máis. Síntense, sobre todo os máis novos, maiores cando toman unha copa ou fuman un pitillo.



Educación ambiental.

É unha obviedade que nos lugares nos que se fai botellón queda todo cheo de lixo. Nalgúns lugares porque non hai conte nedores suficientes para recoller as botellas, vasos, etc e, en moitos outros, porque é certo que a mocidade non recolle.

Aceptémelo, temos un problema de concienciación e educación ambiental. Agora, e sin que sirva de excusa, o problema é de toda a sociedade. Só hai que ver como quedan os campos despois de que se fagan as festas parroquiais, ou os centos de festas gastronómicas que hai no noso país, ou mesmo despois dos “mercadillos” ou feiras. Queda tamén todo cheo de lixo, e aí hai fundamentalmente adultos, non mozos.

Así que o problema é de toda a sociedade, e deberiamos empezar a combatilo.



Orde público.

É neste tema, no uso dos espazos públicos, onde radica o único problema en torno ó botellón. Habitualmente, os adultos usan os espazos públicos sen ningún tipo de problema, mais cando os que os utilizamos somos os xóvenes os adultos piden que se regule este uso. Esto ven a conto da tan solicitada regulación do botellón. O que non se sostén é que poida haber xente tomando unha copa nunha terraza e que a dez metros de alí a un mozo se lle criminalice por estar tomando tamén unha copa.

En tódalas regulacións que se teñen feito noutros lugares de España sobre este tema nas que se prohibe beber alcol na rúa sempre se exceptúan: as festas e as terrazas. Non é isto unha hipocresía? O beber alcol está ben ou mal dependendo de quen o consuma e en qué momento temporal o faga? É evidente que existe un problema á hora de usar os espazos públicos: hai que conciliar o dereito dos veciños a descansar co dereito da mocidade a disfrutar do seu ocio. Pero a solución non pode vir da man de prohibir o botellón, pois en determinados lugares que se ten prohibido non ten funcionado. Tampouco é unha boa solución crear “botellódromos”, auténticos guettos nos que se relega á mocidade a ser consumidora de alcol, olvidando a verdadeira realidade do botellón e evitando preguntarse porqué a mocidade elixiu esta alternativa de ocio.

A solución tampouco pasa, como apuntaba días atrás algún alcalde, porque as tendas non vendan alcol a partir das dez da noite, pois isto xa se fixo nalgúns concellos, como o de Madrid, e o único que sucedeu foi que houbo un cambio nas pautas horarias de merca do alcol. Tamén se barallaron as chamadas “noites de ocio alternativo” como solución ó botellón. Ben, pois naqueles concellos que teñen programas de ocio alternativo non se eliminou o botellón. De feito, en algunhas ocasións, teñen efectos contrarios ó desexado, pois a xente máis nova que antes non podía saír a determinadas horas, sí que participa do ocio alternativo indo despois ó botellón. O ocio alternativo en sí non é malo, o seu problema é que é paternalista e dirixista, pois está pensando dende a Administración para a mocidade pero sin contar cos mozos e mozas. E así nunca funcionará adecuadamente. Cando hai un conflicto a solución pasa por reunir a todas as partes e que dialoguen e busquen solucións para o tema. Esto é o que non se está facendo en torno a este conflicto. Falan os alcaldes, fala a Xunta de Galicia, falan os medios de comunicación, falan os veciños…pero, alguén lle preguntou á mocidade???

A solución pasa necesariamente porque ó redor dunha mesa se senten a administración local, as asociación de veciños, as asociacións de pais e nais, os hostaleiros, os medios de comunicación e os xóvenes, pois todos estes actores sociais son, dun ou doutro xeito, partícipes do problema. (Nalgunas comunidades autónomas, como en Extremadura, se fixo algo parecido, o chamado “Pacto pola noite”, e aínda que non se deixou de facer botellón, pois ese non era o obxectivo, sí se conseguíu traslado a outras zonas onde non molestaba ós veciños.)

Mentras isto non sexa así non rematarán os conflictos, pois os adultos e autoridades seguirán pensando que os xóvenes só se reúnen para beber cando isto dista moito da realidade: nesta época na que as novas tecnoloxías o copan todo, na que xa case non coñecemos ó veciño do lado, as relacións que se establecen en torno ó botellón son unha forma moi potente de comunicación e relación interpersoal


martes, octubre 23, 2007

Cornelius - Reportaje para la revista-magazine DOT


Cornelius


Reportaje para la revista-magazine DOT


Octubre de 2007 - Número 15




Cornelius viene de ser considerada la mejor banda local de pop-rock de Vigo y su comarca por los miembros del jurado de Musicali A!, concurso que ha llegado a su fin luego de más de medio año de conciertos semanales de diferentes grupos venidos desde todos los puntos de la geografía gallega y parte del norte de Portugal. El premio más grande que se había otorgado en un concurso de música en nuestra ciudad se lo han llevado estos chicos de Cornelius que llevan una pila de años demostrando una solidez sobre el escenario envidiable, una incansable motivación cuando se reúnen, y un sonido tratado al milímetro que llena salas de gente moviéndose al ritmo que marcan estos seis músicos.

Gracias a esto, y a que son ya demasiados conciertos seguidos llenando salas, se han metido a grabar el que será su primer álbum y que verá la luz en breve. Un disco del que os podemos anticipar que trae consigo un sonido tremendamente envolvente, rock en estado puro, una suma de años, copas, y amigos que ha quedado realmente bien. Por fin se hace realidad el sueño de estos treinta añeros, y el de muchos de los que les corean y bailan a pesar de no ser famosos y salir por la tele ¿Y en Castrelos tocan los Artics Monkeys? Yo me voy a Churruca con Cornelius.




*****


Vigo, viernes 13 de julio de 2007
Samuel Leví
www.myspace.com/samuelevi
www.samuellevi.blogspot.com

Gustavo Almeida - Entrevista para la revista-magazine DOT - (versión extendida)


Gustavo Almeida


Entrevista para la revista-magazine DOT

(versión extendida)


Octubre de 2007 - Número 15




Por si me leen, les diré que el genio y figura de Gustavo Almeida está entre nosotros. Un brasileño curtido, avispado, soberbio musicalmente hablando, concienciado del tiempo que le ha tocado vivir, solidario, abierto y plural, tanto en su forma de ser como en sus letras. Empeñado en emocionarte y hacerte vibrar por dentro y no sólo por fuera. Pura filosofía en forma de canción y recetada en apenas cuatro o cinco minutos de canción, que resuelve con una fabulosa diligencia, y que abrillanta con una legión de músicos que ya los quisieran muchos para sí. Salido de la mejor escuela del mundo (con permiso de Cuba) como es la brasileña, hace las delicias de quienes hemos tenido el placer de conocerlo.


¿Qué tiene la música brasileña que no tiene la del resto del mundo? ¿Por qué vosotros sí tenéis ese ritmo y el resto sólo os imitamos?


Lo bonito de cada cultura es que cada una tiene algo en particular y lo que tiene la cultura brasileña, que acaba por reflejarse en su música, es una mezcla increíble Siempre fuimos muy abiertos culturalmente. En relación a la rítmica se puede explicar esa “riqueza” en que desde pequeños nos llenamos de ritmos “Sincopados” Eso nos da una base importante. La vida del brasileño es “sincopada”, su caminar, su economía, su fútbol, todo es muy sincopado.


Tus canciones están llenas de mensajes, de contenido ¿Por qué no interesa que esta música llegue a las grandes plataformas de comunicación?


Una letra que nos hace pensar no se asimila en un par de minutos, quizás en un par de horas y en ese par de horas ya se fueron muchos €uros y eso no se concibe en nuestro mundo de hoy, tan competitivo y tan necesitado de resultados rápidos. También creo que eso es una etapa que estamos viviendo en la música, pero que pasará, no sé decir cuando, pero pasará. Estamos en la época del “Cambio radical físico” (como un programa televisivo). Llegará un momento en que nos sentiremos tan vacíos interiormente que buscaremos un cambio radical personal por dónde sea, incluso en una letra de Samuel Leví, Luis Quintana o Gustavo Almeida


Participaste en el II Festival “Peleando a la contra”. ¿Cómo ves la situación actual en el mundo musical para los que están empezando? ¿Cómo ves las cosas en Galicia?


Tal como está la cosa, tenemos todos los requisitos para ni siquiera empezar. Competencia desleal, cantantes y grupos por todos los lados, grandísimos artistas que no le conoce ni su vecino…Por eso mi consejo es amar la música, disfrutar de ella y con ella emocionar y emocionarse. Eso es lo verdaderamente bonito y perdonándome la redundancia, lo verdaderamente verdadero. Añado a esto que, como todo en esta vida, cuanto más disciplina tengas, más posibilidades tendrás de evolucionar. Luego a donde llegaremos…eso es trabajo del destino, no nuestro.


En relación a Galicia, creo que la cosa ha pegado un bajón a nivel de locales por muchas denuncias y falta de ayudas, pero la cosa se está reestructurando.


Dos apuntes finales: Dime una queja, algo de lo que te lamentes, y dime una esperanza, un sueño que tengas por cumplir.


Mi queja más grande es la mala distribución de la riqueza (o de la pobreza, según por donde se mire) que se nota también en la música, como por ejemplo grandísimas inversiones en mega-conciertos y tan poca en pequeños proyectos o festivales.


Y mi sueño más inmediato es, que mi segundo CD, que estará listo para después de verano, sea mejor que el primero y represente un peldaño más en mi carrera musical.


*****

Vigo, martes 17 de julio de 2007
Samuel Leví
www.myspace.com/samuelevi
www.samuellevi.blogspot.com



Las Camioneras de Minsk - Entrevista para la revista-magazine DOT (versión extendida)




Las Camioneras de Minsk


Entrevista para la revista-magazine DOT

(versión extendida)


Octubre de 2007 - Número 15




Las Camioneras de Minsk son dos seres extraños que llevan la idea de pasárselo bien sobre un escenario mucho más allá; quieren que el público también se divierta, que se suba a su camión de sonidos pop y letras psicodélicas y de dos en dos emprendan un viaje amenizado con parodias y monólogos entre canciones de cosecha propia y versiones del mejor rock patrio e internacional. Estos tíos empezaron el año 2007 tres días antes, y consiguieron que más de cien personas lo celebrasen tomándose doce conguitos de chocolate. ¡No les digo más!

¿De qué vais?


Suso: - Vamos de una cosa u otra según nos dé.


Óscar: - De vanguardistas del post-modernismo bielorruso, por ejemplo.

¿Por qué Las Camioneras? ¿Por qué de Minsk?


O: - Nosotros somos una creación de la Concejalía de Larga Distancia y Altas Miras del ayuntamiento de Minsk, para atraer turismo a la ciudad. Por eso de Minsk, y lo de camioneras porque, como todo el mundo sabe, el camión es la mascota oficial de Bielorrusia.

¿Cómo nació esta idea?


S: - Queríamos hacer algo sencillo, en acústico y sobre todo que gustase de ahí que nuestro repertorio esté lleno de versiones que todo el mundo conoce, de temas propios bastante divertidos y de gags de humor.


O: - Incluso la gente es un elemento primordial en nuestros conciertos, intentamos que participen lo máximo posible. Que se olviden de vergüenzas y lo pasen bien.


Vuestro alter ego son dos camioneras, pero ¿Qué hacéis cuando no encarnáis estos personajes?
S: - Pues ahora tocamos los dos con Dirty Mac, que es un grupo formado por ex-componentes de la desaparecida The Wonder Band. Además cada uno de nosotros trata de sacar adelante sus respectivas carreras universitarias.

¿Hacia dónde van Las Camioneras? ¿Qué lleváis en vuestro camión?


S: - Bueno, a corto plazo sólo intentamos seguir dando conciertos siempre que podamos y que la gente se lo pase bien con nosotros.


O: - Sí, pero además queremos grabar algo, tener la web (www.camionerasdeminsk.tk) lista antes de verano y empezar a preparar la próxima locura: la “ópera-rock” de las Camioneras. Será una especie de obra de teatro donde la historia se apoye con las canciones, aunque llevará mucho trabajo y no sabemos cuándo estará lista.

¿Por qué es tan importante para vosotros que la gente participe en los conciertos?


O: - Para que el público se lo pase bien. Siempre agradecen mucho que nos esforcemos para que ellos formen parte del show y se preguntan con qué vamos a sorprenderles la próxima vez.


S: - En el Especial de Navidad del 2006, por ejemplo, regalamos con la entrada una bolsa con confetti, un globo, una serpentina, conguitos y siete cartas. Y todo se usaba durante el show.

¿De dónde sacáis todas esas ideas?


S: - Bueno, en general dedicamos bastante tiempo a pensar cómo hacer que el público se lo pase bien en los conciertos. Cuando se nos ocurre algo, lo trabajamos hasta que nos guste. Y si no nos gusta, lo descartamos, aunque llevemos una semana ensayándolo.


O: - Además, a veces adaptamos gags de humoristas como Tip y Coll o Martes y Trece. Copiar a los mejores es siempre una buena idea.




*****

Vigo, martes 29 de mayo de 2007
Samuel Leví

www.myspace.com/samuelevi
www.samuellevi.blogspot.com

viernes, octubre 05, 2007

Demasiado atrevimiento...pero gracias.

El pasado sábado asalté LA IGUANA. El local es conocido por su larga trayectoria de conciertos de música rock, y por ser la cuna del movimiento indie en vigo desde los ochenta. Nunca había tocado allí y finalmente le eché coraje.


La apuesta era complicada porque mis canciones y los tiempos en los que se mueven estaban fuera de decorado, así que pedir disculpas a quienes no les haya gustado y retarles a que me acompañen a mi terreno, cafés tranquilos o butacas de teatros en dónde con más calma puedan seguirme, en compañía de una guitarra española y poco más. Sé que algunos me admitieron en su cuadrilla y eso me ha emocionado, de veras, no sabéis lo mucho que se agradece pasar "la novatada" y entrar en el club, de eso se trataba, intentar ser aceptado, decir: "aquí tengo unas canciones y espero que os gusten y os digan algo". Por momentos pensaba: "no me hechéis-no os vayais". No sé que os pareció ese collage que hicimos sobre el escenario mis buenos amigos y yo.


Por un lado el señor Javier Molina que me acompaño y me guió por unos instantes por la américa más profunda con su armónica, y su acústica. Por otro lado, Septiembre, que estuvieron geniales y con los que improvisé uno de sus hits, mientras aceleraban "la chica del futuro" para ponerla a bailar, al ritmo de swing. Basta de Fingir pasaron la reválida de "bajarse" al escenario de La Iguana sin cumplir la mayoría de edad, y salir airosos, encima acabaron cantando conmigo "Hoy no habrá nadie que nos pare" y así nos lo creímos mientras no nos fuimos del bar. Kalahari apareció con nuevos temas bajo el brazo y se notó, se notó que venían con las pilas cargadas y unas ganas tremendas de soltarnos todo lo que ahora llevan dentro ¡Más madera chavales!


Gracias a las 162 personas que por uno u otro motivo entraron y nos escucharon. Pali en el aspecto técnico estuvo muy bien, y en el personal, siempre sabe si suena o no suena, y concretamente a qué y de qué manera, siempre sabe decirte las cosas, ordenadas e incisivas. Largo recorrido el suyo. Gracias a Lucila, que no estuvo pero que sé que le habría gustado. En su lugar quedó Fernando que me consta que quedó satisfecho con cómo salieron las cosas.


Por último un reconocimiento especial a Coca-Cola y concretamente a Fernando Bianchi porque sin ellos nanai de la china. De diez cuando una empresa apoya a los jovenes y de diez cuando encima son artistas. Una coke para cada uno ¡Que no falten!


Radio Galega, y concretamente el programa "Mais berberechos" emitió el concierto en directo y se pudo escuchar además a través de la web de la emisora: www.crtvg.es ¡¡Un lujo para nosotros!! Estamos muy agradecidos. Mª Xosé Rodríguez, que conduce el programa, y Anxos Ferradás, en la producción, nos dieron la oportunidad de que La Iguana fuese todavía más grande, y aunque no los viésemos, hemos sabido que muchas personas estuvieron en el concierto desde sus habitaciones, coches, bares... ¡Un placer!


Gracias a todos por sacar este proyecto adelante.
Samuel Leví

jueves, septiembre 13, 2007

Concierto en LA PECERA - Sábado 6 de octubre de 2007


SAMUEL LEVÍ

Concierto en acústico

La Pecera (Pizarro, 35 - Vigo)

Sábado, 6 de octubre de 2007

A partir de las 22:30 horas.

Entrada: 3 €uros + consumición

www.myspace.com/samuelevi

Concierto en La Iguana - Sábado 29 de septiembre

Diseñado por Natalia Gª Poza
***
El templo del rock en Vigo abre sus puertas a este humilde compositor de canciones que junto a dos grupos adolescentes, como Kalahari, y Basta de Fingir, promete rodearse de sus mejores amigos para presentar los temas que ya conocéis vistos desde otro punto de vista. Será como una revisión de algunos de mis temas pero versionados por mis compañeros y amigos de la música y de la ciudad. La lista de invitados al escenario se dará pronto. Por ahora invitaros a todas y todos a que vengáis a pasar un buen rato con nosotros, y esperar que disfrutéis de esta "experiencia".


Sigo cantando por vosotros y por lo mucho que lo disfruto ¡Claro!
*****
Sábado 29 de septiembre de 2007
A partir de las 00:00 horas.
La Iguana (Churruca 14 - Vigo)
Entrada: 3 €uros
***
KALAHARI + BASTA DE FINGIR + SAMUEL LEVI & AMIGOS



miércoles, agosto 22, 2007

Entrevista para la revista-magazine DOT (Versión extendida)

Fotografía de Natalia Gª Poza

ENTREVISTA PARA LA REVISTA-MAGAZINE DOT

(Versión extendida)

Agosto de 2007 - Número 14



Entrevista realizada por Alex Iglesia




1. Con tan sólo 15 años dices en tu casa: "quiero ser cantautor" ¿Cuál fue la reacción de tu familia?¿has tenido ayopo familiar?

Mi madre estaba acostumbrada a que cada día pasase por mi cabeza algo distinto, así que de primeras se lo tomó como una afición más. Con el tiempo se ha dado cuenta de que es lo que más me gusta. Tiene miedo de que no me vayan bien las cosas. El apoyo que he recibido siempre se ha manifestado con una gran dosis crítica. Se me ha exigido mucho, y eso me ha hecho más duro y más astuto.


2. Huyes de las discográficas y del mercado, pero ¿dar a conocer tus canciones al público, no se convierte al fin y al cabo una forma de comercializar tu nombre?

No estoy de acuerdo con ello. Yo no vendo mi nombre ni mi persona. No es correcto. Trasmito mensajes, emociones, ideas,… a través de mi música y las canciones, pero cualquiera de mis amistades te dirá que soy igual cuando canto que cuando quedas conmigo para tomarte un café. Soy lo que escribo. Me gustaría que mis canciones llegasen a mucha gente, pero no me lo exijo, y por supuesto, no lo persigo a cualquier precio.

3. ¿De dónde nace la sinceridad que se vierte en "Jóvenes y alienados" o "aunque no deba" ?

Son canciones muy diferentes, de etapas muy distintas. “Jóvenes y alineados” es una canción crítica y generacional. Siempre se escribe sobre lo especial que es la generación que a uno le ha tocado vivir, pero quizás adolecemos de no exigirnos nada como grupo. Siento ese toque “Aute” en la canción, pero es así, no es pesimismo, es crítica. Trata de motivar a un cambio de postura, o casi me atrevo a decir, a incentivar a quien la escucha a posicionarse. Me gusta mucho esa letra. Fue la primera canción que compuse al volver de Cuba a casa. Verano del 2006.


“Aunque no deba” es mi tema más cursi, pero gusta. A mí me parece muy infantil, la veo como ve Michael Stipe a su “Shiny happy people” de REM, una canción hecha en un momento muy concreto (el 1 de enero de 2003) y basada en un impulso momentáneo. Si es sincera es porque no podía ser de otro modo ¿A quién iba a querer engañar con eso?

4. Esta sinceridad te lleva mostrarte tal y como eres, a mostrar tu identidad ¿no te da miedo que el público escuche lo más íntimo de ti?

En verdad no. Lo más íntimo queda guardado para mí mismo. Dejémoslo en que en ocasiones hago concesiones y permito que quienes me escuchan me conozcan mejor. Es una relación entre el que canta y el que escucha muy interesante.

5. Tu sinceridad, tus historias, tu forma de pensar... ¿cómo intentas que satisfagan al público?

No lo intento ni lo busco. Me gustaría que así fuera, pero no es algo fundamental para mí. He cantado ciertas cosas en lugares poco propicios y en un ambiente poco receptivo y no me a importado demasiado el “qué dirán”. Lamento mucho si la respuesta no es muy popular, pero no le encuentro razón de ser, al hecho de cantar lo que los demás quieren oír. Hago las canciones que me gustan a mí. Afortunada coincidencia si además le gustan al resto de personas.

6. El consumismo y la globalización se alejan de tu música ¿qué temas te preocupan y usas en tus letras?

Me preocupan muchas cosas a nivel social y global. En un sentido amplio el capitalismo, la globalización, la homogeneización consumista, el imperialismo yankee, los conflictos bélicos, el desigual reparto de la riqueza, la situación africana, el auge de los nacionalismos, la escasez de agua, el cambio climático, el terrorismo, el poder político de la Iglesia,… pero luego, me preocupan las cosas que nos rodean de una forma mucho más próxima, en nuestra ciudad, y en nuestro país. Todo ello inunda mis letras, como lo hacen los libros que leo, las películas que veo, las canciones que escucho, los lugares que visito, las personas en las que creo, mis amigos, mi familia y mi novia.

7. ¿La amistad o el amor forman parte de la realidad que te inspira?

El amor es el sentimiento más noble de la raza humana. Es el más inexplicable de todos. La amistad acerca a las personas y saca los mejores valores que llevamos dentro. Los mejores momentos de la vida se producen por alguno de estos dos sentimientos: amor y amistad. Esto demuestra que somos seres sociales y que la plenitud personal se logra siempre gracias a alguien que te acompaña y te quiere.

8. Tus días en Cuba te mostraron una realidad en carne viva, emergente. ¿qúe fue lo que más te marcó en tu estancia allí? ¿cómo se plasman tanto en letra como melodía las costumbres, la gente o la forma de vida cubana ?

Es muy difícil resumir mi estancia allí con unas pocas líneas. Puedo decir que siempre he llevado a ese país, a sus gentes y a su cultura dentro de mí, que es un lugar maravilloso, y que nunca olvidaré lo que allí viví. Me sirvió mucho como músico pero mucho más a nivel personal. Ha sido una de las experiencias más enriquecedoras de mi vida. Podríamos hablar horas y días enteros sobre Cuba, diré que de alguna manera ya ha quedado ese legado en mis letras. Musicalmente ellos están en otra onda, más en la bachata, la salsa, el merengue,…estilos y ritmos propios del Caribe y en los que no me introduje pues no eran mi cometido. No obstante, tengo canciones claramente influenciadas por mi estancia allí. Conviene aclarar que la idea inicial que llevaba yo de aquello, se vio matizada pero principalmente reforzada, y volví más defensor que nunca de lo que ya creía en un principio, cargado de argumentos y de conocimientos y vivencias.

9. Tus canciones y acordes destilan Silvio Rodríguez y Pedro Guerra ¿qué es lo que más te atrae de estos dos compositores?

A Silvio lo escuché desde crío, crecí oyendo sus temas. Pedro fue el causante directo de que me dedicase a la música, él fue el motivo: quería ser como él. Desgraciadamente no soy el alumno aventajado que me gustaría ser de ninguno de los dos. Por fortuna he podido conocerlos a ambos en persona. Silvio lo ha escrito todo. Es un mito. Se reinventa en cada disco, es eterno. Sus canciones valdrán siempre. Me parece historia. Podría sólo escuchar sus canciones el resto de mis días y me sentiría completo y dichoso. He leído tantas cosas de él, he aprendido tanto de él. Cuando lo vi aparecer un día creí que en la sala había entrado El Che.

Pedro tiene un don. Tiene la capacidad innata de hacer las canciones más sinceras que he oído, de decirte exactamente lo que estás pensando pero de una manera como jamás se te habría ocurrido. Te conmueve. No paro de cantar en cuanto lo escucho. Cuando leí su libro “Desmontando el cinismo” pensé que estaba en un bar escuchando a mi mejor amigo y que coincidía prácticamente en todo lo que comentaba. Tuve la oportunidad de actuar con él hace años, y es un ejemplo para mí.

11. Si tus letras tuviesen que comprimir la filosofía que llevan dentro en una sólo línea ¿cuál sería el resultado?

Libertad, autenticidad, independencia, romanticismo, idealismo, comunismo, sociabilidad, tolerancia…

12. La madurez musical y personal ha hecho que tus canciones hayan variado en cuanto a tema y sonido en el tiempo ¿en qué se diferencian tus primeras composiciones de las actuales? ¿ha variado el mensaje que transmiten?

El mensaje varía inevitablemente con la madurez y con la vida de quien firma las letras. Mi vida avanza, evoluciona, y con ella mis letras. Las diferencias son de todo tipo; intereses, aficiones, temporalidad, propósitos…todo va variando con el tiempo. Se adaptan a uno, por ello entiendo cada vez más cuando a un artista no le gusta interpretar temas pasados. Porque dijiste lo que sentías en su momento. Ahora tienes un nuevo mensaje, sientes otra cosa, entonces… para eso están los discos, fotografías del pasado, emociones grabadas en piedra que otros (o tú mismo) podéis rememorar en cualquier momento. Interpretarlas se hace un poco forzado, a no ser, que ese sentimiento o esa idea, vuelva por si misma a ti.

13. La presencia de un cantautor en un escenario siempre se mantiene inalterable ¿subierte a un escenario te torna más fuerte o por el contrario te conviertes en una persona más vulnerable? ¿qué ocupa tu mente mientras cantas?

Mientras canto me introduzco completamente en la historia que estoy contando. Disfruto mucho cantando así que me dejo llevar por la canción, al igual que cuando escucho la de otra persona. En el escenario dejo que las canciones hablen por mí, que para eso las escribo.

14. Tu primera maqueta "Con mis propias manos" y el elepé "Turno de noche" han cosechado críticas valoradas positivamente ¿han reflejado tu mensaje? ¿los resultados obtenidos han sido satisfactorios?

Me alegro de veras de que hayan gustado. En cuanto al mensaje diré que ni puedo ni quiero andar sobre mis pasos, así que me siento satisfecho con lo cantado y grabado en mis trabajos. Como es costumbre en mí, ya pienso en el siguiente, en cómo me sentiría más pleno con él, en qué partes debo de mejorar respecto a los anteriores, y cómo conseguir que quien lo tenga, reciba mi obra tal y como yo la creé. En cuanto a los resultados, no sé que decir, supongo que no, que soy exigente y me gustaría que llegasen mucho más lejos de lo que lo han hecho pero asumo los posibles errores y sé cuales son mis responsabilidades al respecto.

15. Siempre te has mantenido alejado de los sellos discográficos ¿has necesitado ayuda para sacar a la luz en 2004 "Turno de noche"? ¿quedan fuerzas para grabar otro disco? ¿nuevas letras?

Si, he necesitado mucha valentía, ganas, y pasta. Mi abuela fue mi mecenas. Le estaré siempre agradecido, me dio la oportunidad de grabarlo. No todo el mundo tiene esa opción.
Estoy deseando grabar otro desde hace mucho. Te diría que tengo casi un doble proyecto discográfico, es decir, podría hacer casi dos discos si aglutino todo el material que tengo, pero hace falta alguien que apueste por mí.

Da la sensación de que odio las disqueras y no es así. Las personas interesadas, o las empresas, lo tienen sencillo; es cuestión de llamarme y hablar. Si nunca he firmado nada es porque nunca hemos llegado a un acuerdo y porque sus condiciones eran inaceptables.

16. ¿Dónde reside la belleza de tus letras?

No soy yo quien debe responder a esto.

17. Eres director del proyecto "Tanda", una idea que nace de la unión de jóvenes artistas para recaudar fondos para Amnistía Internacional ¿has tenido buenas satisfacciones poniéndolo en marcha?

La Tanda es el mejor proyecto que he hecho. Nace de una idea original de un trovador, Inti Santana, en Cuba. Yo lo he adaptado a nuestro país, lo he extendido, y lo he puesto a rodar. Estoy empeñado en que los/as vigueses/as lo conozcan y lo disfruten. Me parece una gran labor que favorece a los jóvenes, a los artistas, a la cultura, y al público que nos sigue. Hay un gran equipo humano detrás y son varias las entidades que nos han apoyado, entre las que destacamos a la Casa da Xuventude de Vigo y al pub El Ensanche. Volverá con novedades y ampliado en septiembre. Mira la web: www.latanda.org /// www.latanda.blogspot.com

18. El Campamento de Teatro Infantil-Juvenil o el proyecto "Concierto en las aulas" forman parte de tus ocupaciones actuales, siempre relacionadas con los más pequeños ¿qué es lo que te motiva para llevar a cabo estos trabajos con niños? ¿has aprendido algo de ellos? ¿cuál es la mejor manera de disfrutar la música con los niños?

En el campamento sólo participé, no fui yo quien lo organizó. Decir que fue magnífico estar allí y que en el concierto me lo pasé como nunca. Estoy sumamente agradecido a la gente de Antas de Ulla y en especial a Teresa Batán quien lo montó.


“Concierto en las aulas” es uno de mis proyectos más singulares y al que más cariño le tengo, aunque los resultados no acompañen por ahora. Durante este primer año apenas he podido hacer espectáculos porque los centros educativos están dormidos en cuanto a eventos culturales se refiere. Mi objetivo es visitar cerca de 1800 centros educativos dando haciendo una charla-coloquio con los más jóvenes y un concierto en acústico. Sigo con el proyecto este próximo curso. Por cierto, de Vigo no me llamó ningún centro.


Los adolescentes viven la música de una forma muy intensa, muy profunda, y eso me motiva. Los niños son más de ritmos, disfrutan participando y jugando con la música, para ellos las canciones son colores. Pueden llorar si te pones agresivo o triste, y reírse sin parar si la canción es alegre. Con ellos cuenta más la interpretación. Cuando he tocado para niños he notado lo que significa hacer música, es un don, un arte. En esas ocasiones te das cuenta de la esencia real de lo que haces.

19. El último evento que has tenido entre manos ha sido "Peleando a la contra" ¿Samuel Leví cree que hay que pelear? ¿cuál es mayor lucha a la que te enfrentas? ¿ha tenido buena respuesta el festival?

Eso lo dijo Quique González. Él inventó Peleando a la contra, pues así se llamó una gira que hizo en solitario con la única compañía de su novia, su guitarra, y su coche.


El Festival mejorará ostensiblemente este año que viene, porque al igual que los otros proyectos continuará en marcha. La pelea a la que me refiero es metafórica, es una lucha contra uno mismo, contra la marea, contra la rutina, contra lo impuesto, contra lo establecido, contra lo típico, contra los “porque sí” o “porque no”. El capitalismo nos ha metido en esta pelea de perros, en la que hay que morder para sobrevivir, como gladiadores romanos, y nos cuesta aceptar que no tiene porque ser así, que hasta los perros pueden vivir sin matarse entre ellos. Hay a algunos que les sale muy rentable que nos peleemos los unos con los otros.

20. ¿Cuáles son tus metas musicales futuras? ¿vas a volver a tierras cubanas?

Por ahora seguiré en la ciudad, en Vigo. Al menos un curso más. Quiero continuar con lo que he empezado, con todos esos proyectos de los que hemos hablado, y a los que aún les queda al menos una segunda mitad del partido. No quiero dejar las cosas a medias. Si luego no resultan en nuestra ciudad, recojo mis cosas y me largo a otro sitio. Quiero grabar un segundo álbum pero por ahora no tengo cómo. Si en la música las cosas están mal, no te quiero ni contar cómo está las cosas en la música de autor. Quiero intentarlo nuevamente en Vigo.



Samuel Leví
miércoles, 18 de julio de 2007

*****

viernes, julio 27, 2007

"El Refugio" se va de vacaciones


¡Quién me lo iba a decir! ¡Ha pasado un curso entero desde que empecé mi espacio radiofónico en Radio Voz de La Voz de Galicia con el genuino Pablo Carballo. Quería darle las gracias a todo el equipo por como me han tratado, tanto a Pablo, que es quien me invitó y me abrió las puertas, como a Almudena y Marta, Dani y Emilio. En todo este tiempo, semana a semana, ha dado tiempo para conocer en persona a un montón de artistas, no sólo de la ciudad, sino de todo el panorama nacional.


Ahora toca descansar en agosto y si nada cambia, volver en septiembre, con más canciones y entrevistas, y prometo llegar a su hora. Habrá que darle una vuelta de tuerca al espacio y delimitar ciertas cosas, por si mejoramos algo, que nunca está de más.


Me quedo con los invitados, con las personas que han charlado amigablemente conmigo durante todo este tiempo. Aprovecho para pasaros la lista de mis "entrevistados/as", y para adelantaros que si este curso pasado ha habido radio, el que viene promete novedades y ampliaciones así que saldremos a celebrarlo.


Gracias a todos.



Entrevista a Vicente Folgar (Kody) del grupo Kannon.

Entrevista a Nico Pastoriza del grupo Ectoplasma.

Entrevista al cantautor cubano Yhosvany Palma.

Entrevista al periodista musical Xosé Otero de Radio Ecca.

Entrevista al poeta David Fernández Rivera.

Entrevista al guitarrista Diego Pacheco.

Entrevista a Eladio Santos de Elodio y Los seres Queridos.

Entrevista a Fon Román (ex- Piratas)

Entrevista al grupo de pop Pignoise.

Entrevista al grupo de rock Moon Cresta.

Entrevista al artista brasileño Gustavo Almeida.

Entrevista al cantautor Javier González Méndez.

Entrevista al grupo de pop-folk Vicus Spacorum.

Entrevista al dúo cubano-brasileño Uno+Um.

Entrevista al grupo The Soul Jacket.

Entrevista al rapero L.Csar

Entrevista a Javier Molina del grupo Jaylanders.

Entrevista al grupo de pop-rock Circular.

Entrevista al grupo de pop-rock Septiembre.

Entrevista al grupo de pop-rock Stereotipos.

Entrevista a La Inconsciencia de Uoho (ex-extremoduro).

Entrevista al grupo de rock Kalahari.

Entrevista al grupo de rock-heavy Woden.

Entrevista al grupo de punk-rock All The Cream.

Entrevista a Amaro Ferreiro y a Ragdog.

Entrevista a Javier Corcobado.

Entrevista con Carlos Goñi de Revolver.

Entrevista con el grupo de rock Basta de Fingir.



A partir de septiembre más. Recordaros que la emisora es la 103.8 FM y que salimos los viernes a las 11 de la mañana y durante media hora.



martes, julio 17, 2007

Conciertos 3ª semana de julio '07


Estas son las fechas de mis próximas actuaciones. Como véis sigo trabajando todo lo que puedo para poder actuar aquí y allá. Quiero aprovechar para agradecer a todas las personas que día tras día me animan, y por supuesto a quienes acudís a mis conciertos.


Más ilusionado que nunca,
Samuel Leví


*****


Concierto de Samuel Leví en la Sala STAR
C/Rouco, Nº4 - Pontevedra
Jueves 19 de Julio de 2007
A partir de las 23 horas.
Entrada gratuita.

*****

Concierto de Samuel Leví
con Las Camioneras de Minsk

Cervecería BEER LAND POOL
Rúa Areosa, bajo 8 - Playa América (Nigrán)
Viernes, 20 de Julio de 2007
A partir de las 23 horas.
Entrada gratuita.



*****

Diseñado por Natalia Gª Poza

Contrataciones: 654.734.419

martes, julio 03, 2007

Entrevista para La Voz de Galicia (Ed. Lugo)



«Es un placer actuar en Antas, donde aprecian lo que haces»



29/06/2007
Protagonista Samuel Leví



Este cantautor vigués participó en el campamento de teatro que se celebra en el municipio de A Ulloa y que llega hoy a su fin con varias actividades. El músico repasa su trayectoria
(Firma: Teresa Batán Lugar: antas de ulla)


Samuel Leví es cantautor de Vigo de 26 años y lleva componiendo desde los 15 años. Es el director del proyecto Tanda, que pretende ser un lugar para que los jóvenes artistas y también para recaudar fondos para Amnistía Internacional.Estos días está en Antas para apoyar el campamento de teatro, en el que participan unos 80 jóvenes de entre 12 y 20 años, así como 26 niños, de entre 4 y 11 años.


-¿Desde cuando te dedicas a componer e interpretar tus canciones?


-Desde los 15 años, empece a escuchar a Pedro Guerra y Luis Eduardo Aute. La primera vez que escuché a Pedro Guerra me impresionó mucho porque sus canciones eran muy dinámicas, alegres y juveniles. Empezó todo a partir de ahí.


-Mas tarde hiciste de telonero de Pedro Guerra.


-Sí porque monté la presentación de su disco Hijos de Eva. Fue una experiencia muy importante. De todas formas hay mas personas como Silvio Rodríguez, que lo conocí en La Habana y me impresionó mucho.


-Creo tener entendido que no te gustan las discográficas. ¿Cómo pretendes llegar al gran público?


-Quiero llegar auténtico, independiente y libre y eso es difícil a través de discográficas. Yo la cultura no la veo como un producto. Los artistas tratamos más de las emociones por dentro. Lo interesante no es llegar a ser famoso, no por favor, lo que quiero, es acercar mi música a la gente. Creo que no iría a Operación Triunfo, no iría nunca. Si tengo que hacer algo fuera de mi arte para ganar al público no lo haría.


-Tu concierto en el campamento de teatro de Antas de Ulla, ¿cómo fue?


-Fue una experiencia increíble. La gente me trató muy bien. Ojalá que en todas las partes de Galicia se apostara por las actividades artísticas y solidarias. Es un placer actuar en un lugar donde aprecian lo que haces. Uno compone para estos conciertos. Larga vida al campamento de Antas de Ulla.

domingo, julio 01, 2007

Escuela de Música de Diego Pacheco y César Torres

Esta es la Escuela de Música de mi maestro Diego Pacheco y mi buen amigo César Torres. Dos cracks de la guitarra y mejores personas. Ahora mismo están buscando alumnos/as para poder enseñarles sus habilidades. Enseñana a tocar "Aunque no deba", uno de mis temas representativos, en la primera clase.

¡¡No lo dudéis, son los mejores!!


miércoles, junio 27, 2007

Ahora que estamos en exámenes...

A la gente se le va la pelota y a veces se ven estas cosas en algunos exámenes ¡Lo que hace la desesperación, el aburrimiento, y la ignorancia!











¡¡Este/a aprueba fijo!!

La cabeza de Fidel Castro valía 150.000 dólares para la CIA en 1960


La cabeza de Fidel Castro valía 150.000 dólares para la CIA en 1960


WASHINGTON (AFP) - La CIA ofreció 150.000 dólares a dos miembros de la mafia en Estados Unidos en el año 1960 para que mataran al presidente cubano, Fidel Castro, con pastillas envenenadas, según nuevos detalles de un memorando del año 1973 desclasificado el martes.


El elegido para aquella "sensible misión que requería acción de tipo gángster" fue Johnny Roselli, un nombre que, según se desprende de los folios, era en realidad un alias de Santos Trafficant, a su vez el apodo del italiano Filippo Sacco, según una nota del diario The Washington Post que revelaba el caso en 1971.


Los encargados en la CIA de llevar adelante el plan del asesinato sospechaban que Roselli tenía que ver con la 'Cosa Nostra', información que se confirmó cuando una publicación de la época lo identificó como Santos Trafficant, jefe de operaciones cubanas de la mafia.


Roselli fue el primer contacto de los efectivos de la CIA y quien presentó al segundo hombre para la misión: conocido como Sam Gold, resultó ser, según sabría luego la agencia de inteligencia tras ver fotos de ambos hombres en una revista, Momo Salvatore Giancana, jefe de la mafia en Chicago y "sucesor de Al Capone".


Según los documentos, que forman parte de más de 700 folios desclasficicados el martes, la CIA esperaba poder utilizar en su provecho el interés de la mafia por sus propias operaciones en Cuba.


"El blanco de la misión era Fidel Castro", detalla el reporte.


A los ejecutores del plan se les haría creer que los promotores de la iniciativa eran empresas perjudicadas por las políticas de Castro que querían eliminarlo y se les dejaría claro que "el gobierno de Estados Unidos no estaba, y no debería estar, enterado de esta operación".


El arma elegida y sugerida por Sam Gold: pastillas envenenadas.


Las píldoras, fabricadas expresamente, fueron enviadas a quien sería en definitiva el encargado de matar al líder cubano, el oficial Juan Orta, quien, señala el texto, "había estado recibiendo pagos" a escondidas de parte de "intereses de juegos" de azar y estaba en mala posición financiera.


"Joe (Roselli) entregó las píldoras a Orta. Después de varias semanas de intentos", el hombre pidió ser retirado de la operación, pero "sugirió a otro candidato que hizo varios intentos sin éxito".


Según el texto, uno de los principales miembros de la Junta Cubana en el exilio, el doctor Anthony Verona, se ofreció luego a "manejar la misión con sus propios recursos".


De acuerdo con los archivos, "el potencial del doctor Verona nunca fue totalmente explotado, ya que el proyecto fue cancelado poco después del episodio de Bahía de Cochinos", cuando tropas cubanas vencieron a efectivos armados y entrenados por la CIA, que desembarcaron el 17 de abril de 1961 en Bahía de Cochinos, a unos 200 kilómetros de La Habana, y se rindieron tras 72 horas de feroces combates.


"Verona fue informado de que la oferta fue retirada, y las píldoras fueron encontradas", señala la CIA:
El plan había fracasado.



Ni Johnny Roselli ni Sam Gold querían dinero por participar del plan para matar a Castro, indican los archivos. "Ninguno de estos individuos recibió pagos con fondos de la Agencia" Central de Inteligencia (CIA), añaden.



jueves, junio 21, 2007

Entrevista a Amaro Ferreiro (versión extendida)




ENTREVISTA PARA EL MAGAZINE DOT A AMARO FERREIRO

Entrevista realizada por Samuel Leví




Amaro Ferreiro es el hermano pequeño de Iván Ferreiro. Eso es de lo poco que sabemos de él. Añadamos que tiene 30 años, es de Vigo, y se camufló durante tiempo bajo As Ferreiro, en un espectáculo musical que consistía en disfrazar en un escenario canciones de clásicos vistos desde una óptica pop-indie, muy experimental, y libre de complejos y de prejuicios. A partir de ahí fue el consorte de Iván tras la disolución de Piratas y lo acompañó como músico de estudio y carretera en discos y giras. Pero sepamos un poco más de cómo es Amaro y de lo que más nos importa; cómo es su música.


¿Cuándo empezó la música a ser fundamental para ti? Háblanos de tus inicios.


Desde que tengo memoria recuerdo siempre la música como algo especial; Recuerdo ir al colegio en el coche de mi padre escuchando las cintas que él ponía. Siempre creí que mi padre era un gran guitarrista hasta que un día le pedí que me enseñara y me di cuenta de que no tenía mucha técnica que digamos... al parecer nunca le hizo falta, cogía la guitarra y empezaba la fiesta. Empecé a tocar la guitarra más bien tarde, 15 años tenía y mi profe fue Paco Serén... Desde el momento en que conseguí tocar dos acordes a la vez siempre traté de hacer canciones y de grabarlas, para poder escucharlas sin parar... Primero en un 4 pistas de casette, después en un 8 pistas digital y ahora con mi ordenador. Recuerdo mis primeras maquetas con Pi, Guillermo Dabuti y Piño... Cuando me fuí a estudiar a Holanda me grabe 12 temas con Héctor López, que ahora se encarga de diseñar mis cosas, después compuse con Roma "Cuentos para niños muertos". Siempre he disfrutado de hacerlas y de grabarlas, solo o con acompañante; mi hermano por supuesto ha sido mi cómplice muchas veces...


He oído que has grabado un álbum. Te diré además que lo he podido escuchar y las letras me resultan sumamente íntimas, personales, sinceras ¿Cómo surgió la oportunidad de grabar el disco? ¿Qué sientes ante este estreno en solitario?


Pues la idea de grabar un disco es algo que siempre ha rondado mi cabeza y supongo que la de cualquiera al que le guste la música y disfrute de los discos, creo que todo el mundo lo habrá imaginado alguna vez...

Siempre he pensado que lo único que se necesita para grabar un disco es tener las canciones, así que este proyecto empieza en el momento en que por primera vez en mi vida me encuentro con un conjunto de canciones que podrían formar un álbum. La mayoría son canciones escritas en el último año, pero existen tres canciones que he rescatado de tiempo atrás.

Un dí del año pasado tuve un encuentro con Xoel Lopez en Coruña. Hablamos del momento que atravesabamos... Me invitó a su casa y le estuve enseñando las maquetillas que tenía y él me dio el empujón que me hacía falta. Se ofreció a grabarme unas maquetas en su casa de Madrid. Estuvimos 4 días currando y ahí se perfiló lo que sería mi álbum de debut.

Después hablé con Ángel Medina, encargado de la mezcla, Karlos Arancegui y Jacob Reguilón, batería y bajista de Iván Ferreiro, porque llevaba trabajando con ellos durante toda la gira y me hacen sentir muy cómodo. Grabamos en una primera fase el bajo y la bateria en dos días en los Estudios Brazil. Después me fuí a Casadiós, el estudio de JuandeDios, y allí grabé las voces y las guitarras, Juande me ayudó con la producción. Y para terminar, Javier Pedreira metió su guitarra, siempre maravillosa.


¿Dónde se aprecia la influencia de tu hermano en tu música? ¿Cuáles son las diferencias más notorias?


mmm... pues no se donde se aprecia la influencia... He dormido en la misma habitación con mi hermano muchos años, he escuchado los discos que él compraba y él ha escuchado los que compraba yo. Tenemos una especial relación de hermanos supongo, nos gusta estar juntos y hablar sobre una canción durante horas o escuchar otra durante días, creo que es la persona con la que mejor me entiendo, aunque nuestras conclusiones suelen ser bastante dispares... Para mi las canciones de mi hermano son muy diferentes a las mias... sobra decir que siempre me sorprenden y que las nuevas que he escuchado de lo que ha hecho este ultimo año me parecen magnificas. Siempre hace lo que yo nunca haría... Después, cuando componemos juntos, resulta muy interesante porque no soy capaz de reconocerlo bien, ni a mi tampoco...

Después está componer solo. Y creo que la personalidad de cada uno queda ahí en la canción. Creo que Iván y yo tenemos personalidades muy diferentes.


Acostumbrado a hacer melodías para la guitarra ¿Cómo salvaste el reto de escribir las letras? ¿Qué valor les das dentro de una canción?


El reto ha sido duro, se trataba por una parte de escribir 10 canciones para un álbum y por otra parte, en confiar en mi manera de hacerlo y en las cosas que ya había escrito anteriormente.

No creo que me caracterice por las melodías que escribo para la guitarra, siempre he creído que la canción se define en el texto. la letra tiene el máximo valor.


Has ejercido de guitarrista acompañante en los últimos años, ¿Cómo fue lo de ponerse delante del micro a cantar, sabiendo además que lo que interpretabas llevaba tu firma detrás, teniendo que compaginar cantar, con tocar la guitarra, componer e interpretar?


Buff... El otro dia en El Ensanche me saqué un buen peso de encima... era la primera vez en 30 años que me enfrento a un escenario con mis canciones y bajo mi nombre... La verdad es que lo disfruté mucho y me sentí muy cómodo sobre el escenario. Tan sólo quiero hacerlo otra vez... Esta gira de 7 conciertos debe servirme para disfrutar y cometer y resolver errores, para seguir aprendiendo... pero si es cierto que aun que tocar en El Ensanche es como hacerlo en mi habitación. Alex, Pablo y Juanma RagDog, que me acompañan en esta gira me dan mucha seguridad ahí arriba.


Por cierto ¿Cómo se llamará el disco? ¿Cuándo saldrá? ¿Con qué compañía?


No puedo contestar ninguna de esas tres preguntas... Supongo que se llamará Amaro. aunque tampoco puedo asegurarlo... dudas dudas... pero no se cuando saldrá pues aun no tengo compañía...


¿Puede un grupo o un solista, sacar adelante su carrera artística desde Vigo? ¿Cómo ves el movimiento musical en la ciudad? y ¿En qué crees que ha cambiado en los últimos años?


Bueno, yo creo que hay ya bastantes ejemplos en esta ciudad de gente que vive de esto, pero yo aun no lo se, te contesto dentro de unos años... Vigo siempre ha tenido un movimiento musical más grande que otras ciudades y yo creo que ahora todavía más, hay un montón de bandas y yo creo que hay bastantes mas locales para tocar y ensayar... aunque hacen falta mas cosas. También hay concursos, que también ayudan un poco. El de NovaXove Music, que ganaron los Stereotipos, creo que es un buen impulso para ellos que esperemos se repita muchos años más con otros muchos grupos. Lo importante, como siempre, son las canciones.



Como los grupos suelen durar más bien poco tiempo juntos y bien avenidos, tú decides ir por libre, no, en serio ¿Por qué en solitario?


Me encanta grabar con mi hermano pero me vi en la necesidad de hacerlo yo solo. Es increíble hacer canciones con otra persona, es la manera que mas disfruto, creo, porque el resultado nunca se parece del todo a ti aunque siempre te reconoces en él, y eso también es interesante. Pero quería hacerme una foto, saber donde estaba, conocer cuales eran mis limites... Supongo que es un paso que había que dar, lo importante es mejorar, conocerte y poder seguir haciendo mejores canciones, y disfrutar haciéndolas.


En el concierto presentación de la gira que darás ahora por España ibas acompañado del grupo vigués Ragdog ¿Te seguirán durante toda la gira? ¿Por qué los elegiste a ellos?


Si, Juanma, Pablo y Alex Ragdog me acompañaran durante esta gira de 7 conciertos, en la que vamos de invitados de Stereotipos. ya los conozco desde hace tiempo, y no son de Vigo, son del Valle y nos telonearon en la sala Capitol el año pasado. En principio tenia previsto contar con Arancegui, Reguilón y Pedreira, pero sus compromisos no me lo permitieron. Me desesperé durante 2 días y hablé con Alex, para preguntar... y organizamos un ensayo y aqui estamos. Estoy muy contento con ellos, estoy aprendiendo mucho. Creo que he ganado con el cambio: antes yo, un amateur, tocaba con tres profesionales y ahora ellos creen que yo soy el único profesional de los 4... Ahora tengo que dirigir y tocar y cantar... y eso me hace aprender mucho.


¿Qué grupos jóvenes de Vigo te gustan más? ¡Recomiéndanos alguno!


A mi me molan Niño y Pistola y los temas de José Viqueira. Y también O Fillo Pausado.... y Elodio y los seres queridos... oh siiii.


Mucha suerte Amaro. Te despido no sin antes pedirte que te hagas una pregunta a ti mismo que te gustaría que te hubiera hecho ¡Ah! ¡Y respóndela, claro!


Amaro... ¿Donde podría escuchar algo de tu música, por eso de que el disco aun no ha salido y ni siquiera tienes compañia?


Pues mira, puedes escuchar alguna cosa en www.myspace.com/amaroferreiro y en www.amaroferreiro.com




*****
Firma
Vigo, miércoles 9 de mayo de 2007
Samuel Leví

www.myspace.com/samuelevi
www.samuellevi.blogspot.com




viernes, junio 15, 2007

Concierto de Samuel Leví

Diseñado por Natalia Gª Poza

Concierto de Samuel Leví
VIII Campamento de Teatro Infantil-Juvenil
Salón de actos de la Casa de la Cultura de Antas de Ulla
Jueves 28 de junio de 2007
A partir de las 17 horas.
Entrada gratuita

Concierto en las aulas Nº3


Diseñado por Natalia Gª Poza


Concierto en las aulas Nº3
I.E.S. Pedra da Aguia
Ponte do Porto
Camariñas - (Coruña)
Viernes, 22 de junio de 2007
A partir de las 10 de la mañana

miércoles, mayo 30, 2007

REVOLVER en "El Refugio" de Radio Voz



Así es. Este viernes día 2 de junio, a partir de las 11 de la mañana, -como viene siendo habitual-, emitiremos la entrevista que he tenido el placer de realizar a Carlos Goñi, cabeza visible de Revolver, uno de los pioneros del rock en castellano en este país, que lleva casi veinte años en la punta de lanza nacional, y con una reconocida lista de canciones geniales que muchos y muchas tararean. Temas que forman parte de la memoria colectiva de muchas personas en este país desde finales de los años ochenta.


Quiero agradecer a Carlos Goñi su amabilidad y su paciencia durante la entrevista, y también a Antonio Barreiro por "crear puentes" y a Estíbaliz de RLM por procuparse de que todo saliese bien.


Para quienes anden un poco perdidos/as recordaros que todos los viernes a las 11 de la mañana tengo un espacio radiofónico llamado "El Refugio" en Radio Voz Vigo (103.8 FM) dentro del programa "Voces de Vigo" que dirige y presenta el genial Pablo Carballo, y en el que durante media hora se habla de música, se escucha música, y se da a conocer a artistas de nuestra ciudad, o -en ocasiones- a gente de reconocido prestigio que visite Vigo. Invitaros a que no os lo perdáis.



viernes, mayo 25, 2007

Reportaje de THE SOUL JACKET


Reportaje para el magazine DOT

de THE SOUL JACKET

Realizado por Samuel Leví



The Soul Jacket no sólo han enamorado a los miembros del jurado del Musicali A! que les ha dado el segundo premio del concurso de pop-rock de bandas gallegas con una dotación de 5000 euros, sino que hace tiempo que llaman la atención de oídos ansiosos de buena música local.

Les gustan los setenta y los ochenta, y eso se nota en influencias que van de Black Sabbath a Deep Puerple, pero lo que más destaca es la voz de Toño, el cantante, que introdujo un regusto a Soul que acabó de consolidar la banda venida de Nigrán. Partiendo de los clásicos hacen un rock depurado, lleno de vitalidad, carente de artificios, capaz de mover a la gente. Letras en inglés, y un formato amplio de nada más y nada menos que siete músicos sobre el escenario, un escenario en el que se sienten como en casa, con una garra y una notoria predisposición al derroche en cada canción.

Debemos cuidar a este grupo y animarle a seguir adelante, porque si continúan divirtiéndose como hasta ahora, si mantienen ese homenaje constante que hacen a los clásicos del rock, si se siguen empapando del calor que les ofrece el público en cada concierto, nos aportarán un puñado de buenas canciones. ¿Y este grupo no va a tocar en Castrelos?


+ info: the_soul_jacket@yahoo.es
www.myspace.com/thesouljacket



*****


Vigo, viernes 13 de abril de 2007
Samuel Leví




*****

www.latanda.blogspot.com

www.latanda.org