miércoles, octubre 31, 2007

Reflexións do botellon

Reflexións do botellón
firmado por xente de esquerdas




O botellón non é un problema, é un fenómeno social, unha forma de ocio da mocidade. Antes do botellón foron as festas en pisos, as litronas, e antes as tazas e antes os guateques. Simplemente mudou o espazo ou as formas ou o número de persoas.

Agora mesmo hai unha situación de conflicto en torno ó botellón, xerada nalgúns lugares polas protestas dos veciños e amplificada e alarmista por parte dos medios de comunicación. Cando falamos de botellón hai que atender a tres vertentes:


A de saúde pública.

O botellón non debe ser tratado como un problema de saúde pública. Non podemos permitir que se ligue botellón e consumo excesivo de alcol.

O 58% dos mozos que fan botellón manifestan facelo por estar cos seus colegas, e o 27% acuden ó botellón polo ambiente que hai. Só un 5% manifesta que o seu principal obxectivo cando vai ó botellón é consumir alcol.

É certo que cada vez a xente moza se inicia no consumo do alcohol a idades máis temperás, mesmo a partir dos 12 anos. En calquera caso, este será un problema dos seus proxenitores, que terán que saber onde están e que fan a determinadas horas, nunca responsabilidade dos outros xóvenes ou da Administración Pública, que, como moito, terá que incidir na información e prevención.

Aqueles que cando falan de botellón poñen como excusa a saúde dos máis novos están actuando dun xeito hipócrita, pois mentras se bebeu nos bares e discotecas(é dicir, onde non se vía ou non molestaba) ninguén se preocupou por este tema.

Non podemos obviar tampouco que en España e Galicia existe un grao de tolerancia e permisividade moi alto en torno ó consumo de alcol. Non hai celebración que se precie sen alcol polo medio. E isto por parte dos adultos. Os xóvenes tenden a copiar pautas de comportamento dos adultos, e esta é unha máis. Síntense, sobre todo os máis novos, maiores cando toman unha copa ou fuman un pitillo.



Educación ambiental.

É unha obviedade que nos lugares nos que se fai botellón queda todo cheo de lixo. Nalgúns lugares porque non hai conte nedores suficientes para recoller as botellas, vasos, etc e, en moitos outros, porque é certo que a mocidade non recolle.

Aceptémelo, temos un problema de concienciación e educación ambiental. Agora, e sin que sirva de excusa, o problema é de toda a sociedade. Só hai que ver como quedan os campos despois de que se fagan as festas parroquiais, ou os centos de festas gastronómicas que hai no noso país, ou mesmo despois dos “mercadillos” ou feiras. Queda tamén todo cheo de lixo, e aí hai fundamentalmente adultos, non mozos.

Así que o problema é de toda a sociedade, e deberiamos empezar a combatilo.



Orde público.

É neste tema, no uso dos espazos públicos, onde radica o único problema en torno ó botellón. Habitualmente, os adultos usan os espazos públicos sen ningún tipo de problema, mais cando os que os utilizamos somos os xóvenes os adultos piden que se regule este uso. Esto ven a conto da tan solicitada regulación do botellón. O que non se sostén é que poida haber xente tomando unha copa nunha terraza e que a dez metros de alí a un mozo se lle criminalice por estar tomando tamén unha copa.

En tódalas regulacións que se teñen feito noutros lugares de España sobre este tema nas que se prohibe beber alcol na rúa sempre se exceptúan: as festas e as terrazas. Non é isto unha hipocresía? O beber alcol está ben ou mal dependendo de quen o consuma e en qué momento temporal o faga? É evidente que existe un problema á hora de usar os espazos públicos: hai que conciliar o dereito dos veciños a descansar co dereito da mocidade a disfrutar do seu ocio. Pero a solución non pode vir da man de prohibir o botellón, pois en determinados lugares que se ten prohibido non ten funcionado. Tampouco é unha boa solución crear “botellódromos”, auténticos guettos nos que se relega á mocidade a ser consumidora de alcol, olvidando a verdadeira realidade do botellón e evitando preguntarse porqué a mocidade elixiu esta alternativa de ocio.

A solución tampouco pasa, como apuntaba días atrás algún alcalde, porque as tendas non vendan alcol a partir das dez da noite, pois isto xa se fixo nalgúns concellos, como o de Madrid, e o único que sucedeu foi que houbo un cambio nas pautas horarias de merca do alcol. Tamén se barallaron as chamadas “noites de ocio alternativo” como solución ó botellón. Ben, pois naqueles concellos que teñen programas de ocio alternativo non se eliminou o botellón. De feito, en algunhas ocasións, teñen efectos contrarios ó desexado, pois a xente máis nova que antes non podía saír a determinadas horas, sí que participa do ocio alternativo indo despois ó botellón. O ocio alternativo en sí non é malo, o seu problema é que é paternalista e dirixista, pois está pensando dende a Administración para a mocidade pero sin contar cos mozos e mozas. E así nunca funcionará adecuadamente. Cando hai un conflicto a solución pasa por reunir a todas as partes e que dialoguen e busquen solucións para o tema. Esto é o que non se está facendo en torno a este conflicto. Falan os alcaldes, fala a Xunta de Galicia, falan os medios de comunicación, falan os veciños…pero, alguén lle preguntou á mocidade???

A solución pasa necesariamente porque ó redor dunha mesa se senten a administración local, as asociación de veciños, as asociacións de pais e nais, os hostaleiros, os medios de comunicación e os xóvenes, pois todos estes actores sociais son, dun ou doutro xeito, partícipes do problema. (Nalgunas comunidades autónomas, como en Extremadura, se fixo algo parecido, o chamado “Pacto pola noite”, e aínda que non se deixou de facer botellón, pois ese non era o obxectivo, sí se conseguíu traslado a outras zonas onde non molestaba ós veciños.)

Mentras isto non sexa así non rematarán os conflictos, pois os adultos e autoridades seguirán pensando que os xóvenes só se reúnen para beber cando isto dista moito da realidade: nesta época na que as novas tecnoloxías o copan todo, na que xa case non coñecemos ó veciño do lado, as relacións que se establecen en torno ó botellón son unha forma moi potente de comunicación e relación interpersoal


martes, octubre 23, 2007

Cornelius - Reportaje para la revista-magazine DOT


Cornelius


Reportaje para la revista-magazine DOT


Octubre de 2007 - Número 15




Cornelius viene de ser considerada la mejor banda local de pop-rock de Vigo y su comarca por los miembros del jurado de Musicali A!, concurso que ha llegado a su fin luego de más de medio año de conciertos semanales de diferentes grupos venidos desde todos los puntos de la geografía gallega y parte del norte de Portugal. El premio más grande que se había otorgado en un concurso de música en nuestra ciudad se lo han llevado estos chicos de Cornelius que llevan una pila de años demostrando una solidez sobre el escenario envidiable, una incansable motivación cuando se reúnen, y un sonido tratado al milímetro que llena salas de gente moviéndose al ritmo que marcan estos seis músicos.

Gracias a esto, y a que son ya demasiados conciertos seguidos llenando salas, se han metido a grabar el que será su primer álbum y que verá la luz en breve. Un disco del que os podemos anticipar que trae consigo un sonido tremendamente envolvente, rock en estado puro, una suma de años, copas, y amigos que ha quedado realmente bien. Por fin se hace realidad el sueño de estos treinta añeros, y el de muchos de los que les corean y bailan a pesar de no ser famosos y salir por la tele ¿Y en Castrelos tocan los Artics Monkeys? Yo me voy a Churruca con Cornelius.




*****


Vigo, viernes 13 de julio de 2007
Samuel Leví
www.myspace.com/samuelevi
www.samuellevi.blogspot.com

Gustavo Almeida - Entrevista para la revista-magazine DOT - (versión extendida)


Gustavo Almeida


Entrevista para la revista-magazine DOT

(versión extendida)


Octubre de 2007 - Número 15




Por si me leen, les diré que el genio y figura de Gustavo Almeida está entre nosotros. Un brasileño curtido, avispado, soberbio musicalmente hablando, concienciado del tiempo que le ha tocado vivir, solidario, abierto y plural, tanto en su forma de ser como en sus letras. Empeñado en emocionarte y hacerte vibrar por dentro y no sólo por fuera. Pura filosofía en forma de canción y recetada en apenas cuatro o cinco minutos de canción, que resuelve con una fabulosa diligencia, y que abrillanta con una legión de músicos que ya los quisieran muchos para sí. Salido de la mejor escuela del mundo (con permiso de Cuba) como es la brasileña, hace las delicias de quienes hemos tenido el placer de conocerlo.


¿Qué tiene la música brasileña que no tiene la del resto del mundo? ¿Por qué vosotros sí tenéis ese ritmo y el resto sólo os imitamos?


Lo bonito de cada cultura es que cada una tiene algo en particular y lo que tiene la cultura brasileña, que acaba por reflejarse en su música, es una mezcla increíble Siempre fuimos muy abiertos culturalmente. En relación a la rítmica se puede explicar esa “riqueza” en que desde pequeños nos llenamos de ritmos “Sincopados” Eso nos da una base importante. La vida del brasileño es “sincopada”, su caminar, su economía, su fútbol, todo es muy sincopado.


Tus canciones están llenas de mensajes, de contenido ¿Por qué no interesa que esta música llegue a las grandes plataformas de comunicación?


Una letra que nos hace pensar no se asimila en un par de minutos, quizás en un par de horas y en ese par de horas ya se fueron muchos €uros y eso no se concibe en nuestro mundo de hoy, tan competitivo y tan necesitado de resultados rápidos. También creo que eso es una etapa que estamos viviendo en la música, pero que pasará, no sé decir cuando, pero pasará. Estamos en la época del “Cambio radical físico” (como un programa televisivo). Llegará un momento en que nos sentiremos tan vacíos interiormente que buscaremos un cambio radical personal por dónde sea, incluso en una letra de Samuel Leví, Luis Quintana o Gustavo Almeida


Participaste en el II Festival “Peleando a la contra”. ¿Cómo ves la situación actual en el mundo musical para los que están empezando? ¿Cómo ves las cosas en Galicia?


Tal como está la cosa, tenemos todos los requisitos para ni siquiera empezar. Competencia desleal, cantantes y grupos por todos los lados, grandísimos artistas que no le conoce ni su vecino…Por eso mi consejo es amar la música, disfrutar de ella y con ella emocionar y emocionarse. Eso es lo verdaderamente bonito y perdonándome la redundancia, lo verdaderamente verdadero. Añado a esto que, como todo en esta vida, cuanto más disciplina tengas, más posibilidades tendrás de evolucionar. Luego a donde llegaremos…eso es trabajo del destino, no nuestro.


En relación a Galicia, creo que la cosa ha pegado un bajón a nivel de locales por muchas denuncias y falta de ayudas, pero la cosa se está reestructurando.


Dos apuntes finales: Dime una queja, algo de lo que te lamentes, y dime una esperanza, un sueño que tengas por cumplir.


Mi queja más grande es la mala distribución de la riqueza (o de la pobreza, según por donde se mire) que se nota también en la música, como por ejemplo grandísimas inversiones en mega-conciertos y tan poca en pequeños proyectos o festivales.


Y mi sueño más inmediato es, que mi segundo CD, que estará listo para después de verano, sea mejor que el primero y represente un peldaño más en mi carrera musical.


*****

Vigo, martes 17 de julio de 2007
Samuel Leví
www.myspace.com/samuelevi
www.samuellevi.blogspot.com



Las Camioneras de Minsk - Entrevista para la revista-magazine DOT (versión extendida)




Las Camioneras de Minsk


Entrevista para la revista-magazine DOT

(versión extendida)


Octubre de 2007 - Número 15




Las Camioneras de Minsk son dos seres extraños que llevan la idea de pasárselo bien sobre un escenario mucho más allá; quieren que el público también se divierta, que se suba a su camión de sonidos pop y letras psicodélicas y de dos en dos emprendan un viaje amenizado con parodias y monólogos entre canciones de cosecha propia y versiones del mejor rock patrio e internacional. Estos tíos empezaron el año 2007 tres días antes, y consiguieron que más de cien personas lo celebrasen tomándose doce conguitos de chocolate. ¡No les digo más!

¿De qué vais?


Suso: - Vamos de una cosa u otra según nos dé.


Óscar: - De vanguardistas del post-modernismo bielorruso, por ejemplo.

¿Por qué Las Camioneras? ¿Por qué de Minsk?


O: - Nosotros somos una creación de la Concejalía de Larga Distancia y Altas Miras del ayuntamiento de Minsk, para atraer turismo a la ciudad. Por eso de Minsk, y lo de camioneras porque, como todo el mundo sabe, el camión es la mascota oficial de Bielorrusia.

¿Cómo nació esta idea?


S: - Queríamos hacer algo sencillo, en acústico y sobre todo que gustase de ahí que nuestro repertorio esté lleno de versiones que todo el mundo conoce, de temas propios bastante divertidos y de gags de humor.


O: - Incluso la gente es un elemento primordial en nuestros conciertos, intentamos que participen lo máximo posible. Que se olviden de vergüenzas y lo pasen bien.


Vuestro alter ego son dos camioneras, pero ¿Qué hacéis cuando no encarnáis estos personajes?
S: - Pues ahora tocamos los dos con Dirty Mac, que es un grupo formado por ex-componentes de la desaparecida The Wonder Band. Además cada uno de nosotros trata de sacar adelante sus respectivas carreras universitarias.

¿Hacia dónde van Las Camioneras? ¿Qué lleváis en vuestro camión?


S: - Bueno, a corto plazo sólo intentamos seguir dando conciertos siempre que podamos y que la gente se lo pase bien con nosotros.


O: - Sí, pero además queremos grabar algo, tener la web (www.camionerasdeminsk.tk) lista antes de verano y empezar a preparar la próxima locura: la “ópera-rock” de las Camioneras. Será una especie de obra de teatro donde la historia se apoye con las canciones, aunque llevará mucho trabajo y no sabemos cuándo estará lista.

¿Por qué es tan importante para vosotros que la gente participe en los conciertos?


O: - Para que el público se lo pase bien. Siempre agradecen mucho que nos esforcemos para que ellos formen parte del show y se preguntan con qué vamos a sorprenderles la próxima vez.


S: - En el Especial de Navidad del 2006, por ejemplo, regalamos con la entrada una bolsa con confetti, un globo, una serpentina, conguitos y siete cartas. Y todo se usaba durante el show.

¿De dónde sacáis todas esas ideas?


S: - Bueno, en general dedicamos bastante tiempo a pensar cómo hacer que el público se lo pase bien en los conciertos. Cuando se nos ocurre algo, lo trabajamos hasta que nos guste. Y si no nos gusta, lo descartamos, aunque llevemos una semana ensayándolo.


O: - Además, a veces adaptamos gags de humoristas como Tip y Coll o Martes y Trece. Copiar a los mejores es siempre una buena idea.




*****

Vigo, martes 29 de mayo de 2007
Samuel Leví

www.myspace.com/samuelevi
www.samuellevi.blogspot.com

viernes, octubre 05, 2007

Demasiado atrevimiento...pero gracias.

El pasado sábado asalté LA IGUANA. El local es conocido por su larga trayectoria de conciertos de música rock, y por ser la cuna del movimiento indie en vigo desde los ochenta. Nunca había tocado allí y finalmente le eché coraje.


La apuesta era complicada porque mis canciones y los tiempos en los que se mueven estaban fuera de decorado, así que pedir disculpas a quienes no les haya gustado y retarles a que me acompañen a mi terreno, cafés tranquilos o butacas de teatros en dónde con más calma puedan seguirme, en compañía de una guitarra española y poco más. Sé que algunos me admitieron en su cuadrilla y eso me ha emocionado, de veras, no sabéis lo mucho que se agradece pasar "la novatada" y entrar en el club, de eso se trataba, intentar ser aceptado, decir: "aquí tengo unas canciones y espero que os gusten y os digan algo". Por momentos pensaba: "no me hechéis-no os vayais". No sé que os pareció ese collage que hicimos sobre el escenario mis buenos amigos y yo.


Por un lado el señor Javier Molina que me acompaño y me guió por unos instantes por la américa más profunda con su armónica, y su acústica. Por otro lado, Septiembre, que estuvieron geniales y con los que improvisé uno de sus hits, mientras aceleraban "la chica del futuro" para ponerla a bailar, al ritmo de swing. Basta de Fingir pasaron la reválida de "bajarse" al escenario de La Iguana sin cumplir la mayoría de edad, y salir airosos, encima acabaron cantando conmigo "Hoy no habrá nadie que nos pare" y así nos lo creímos mientras no nos fuimos del bar. Kalahari apareció con nuevos temas bajo el brazo y se notó, se notó que venían con las pilas cargadas y unas ganas tremendas de soltarnos todo lo que ahora llevan dentro ¡Más madera chavales!


Gracias a las 162 personas que por uno u otro motivo entraron y nos escucharon. Pali en el aspecto técnico estuvo muy bien, y en el personal, siempre sabe si suena o no suena, y concretamente a qué y de qué manera, siempre sabe decirte las cosas, ordenadas e incisivas. Largo recorrido el suyo. Gracias a Lucila, que no estuvo pero que sé que le habría gustado. En su lugar quedó Fernando que me consta que quedó satisfecho con cómo salieron las cosas.


Por último un reconocimiento especial a Coca-Cola y concretamente a Fernando Bianchi porque sin ellos nanai de la china. De diez cuando una empresa apoya a los jovenes y de diez cuando encima son artistas. Una coke para cada uno ¡Que no falten!


Radio Galega, y concretamente el programa "Mais berberechos" emitió el concierto en directo y se pudo escuchar además a través de la web de la emisora: www.crtvg.es ¡¡Un lujo para nosotros!! Estamos muy agradecidos. Mª Xosé Rodríguez, que conduce el programa, y Anxos Ferradás, en la producción, nos dieron la oportunidad de que La Iguana fuese todavía más grande, y aunque no los viésemos, hemos sabido que muchas personas estuvieron en el concierto desde sus habitaciones, coches, bares... ¡Un placer!


Gracias a todos por sacar este proyecto adelante.
Samuel Leví